Ένα κουβάρι σύννεφο η μνήμη.
Από παιδί μου άρεσε να περπατώ την ομίχλη, πλέκοντας κρεμαστές γέφυρες με τις κλωστές του ονείρου πάνω από το αφρισμένο ποτάμι, να αναρριχηθώ στην απότομη πλαγιά του ουρανού και κει ψηλαφητά ψηλαφητά ν΄ανακαλύψω την αλήθεια μέσα στα μαρμαρένια βιβλία γιατί εκεί ήτανε τάχατες μία βιβλιοθήκη με όλα τα βιβλία του κόσμου.
Με αφοσιωμένους συντρόφους στον αέναο αυτό χορό τους παιδικούς μου φίλους, τα δένδρα, τους πιο αθώους του κόσμου τούτου
και τους συμμαθητές μου, τη σμίλη του χρόνου στη πέτρα του νου και το τραγούδι του αθάνατου νερού, ένα με τους παλμούς μου.
Όσο αθάνατο κι αν ήταν το νερό, το φευγιό του ήταν πιο αναπάντεχα γρήγορο κι ας πάσχιζες να μην αποκοιμηθείς κι ας το κρατούσες μέσα στις παλάμες σου νύχτα μέρα, να μη το χάσεις.
Δύο γαλάζια κοτσύφια κελαηδούσαν μετά τα αποσιωπητικά της βροχής... Δυό γαλάζια κοτσύφια μέσα σου η φωνή που ψιθύρισε στο αυτί σου πως δεν είναι Χίμαιρες οι σκέψεις τούτες, το να σηκώνεσαι σαν από φθινοπωρινό λήθαργο και να λες θα αλλάξω στολή, ούτε σελίδες κίτρινες που βράχηκαν και σβήστηκε το νόημα τους όσα πουλιά αντρειώθηκαν και δοκιμάσαν να πετούν κι ας είχανε σπασμένα τα φτερά τους μετά το πρώτο και το δεύτερο μάθημα,
μήτε τα δένδρα κλίνουνε αυχένα δίχως λόγο πάνω από τα χνάρια που άφησε ο Θεός μες της καρδιάς το μονοπάτι, όταν το δάκρυ του ουρανού κυλάει μες το χειμώνα, πάνω στα μάγουλα της γης.
Πάρε του χρόνου το ραβδί και μέτρα...
Αναμετρήσου με τον ευατό σου και φώναξε πιο δυνατά από τον άνεμο.
Τώρα και πάντα είναι καιρός να επανορθώσουμε.
Τώρα πρέπει να επανορθώσουμε όσα γιοφύρια πέσαν, είμαστε κι εμείς αειθαλείς αν το θέλουμε.
ΒΙΝΤΕΟ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ ΑΝΔΡΟΥ
ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ(ΕΝ ΑΝΔΡΩ)