Παρασκευή, 15 Νοέμβριος 2013 19:03
Τούς ἱμάντας τῶν ὑποδημάτων λύομεν καί γόνυ καρδίας ἐν εὐχαριστίᾳ πρός τήν Μεγαλόχαρην Θεοτόκον κλίνωμεν, διότι, μετά παρέλευσιν 40 ἐτῶν εἰς τό Ἁγιώνυμον, ὑληόεν, Παναγιοφρούρητόν τε καί Παναγιοστήρικτον Ὄρος ἡμᾶς καί αὖθις ἀνήγαγεν.
Με αυτά τα λόγια και με καταφανή συγκίνηση, ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β΄ αντιφώνησε τον Πανοσιολογιώτατο Καθηγούμενο της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Ξενοφώντος, κατά την προσκυνηματική του επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Ενωρἰτερον, υπό καταρρακτώδη βροχή εγένετο η επίσημη υποδοχή του Σεβασμιωτάτου στο Καθολικό της Ιεράς Μονής, με την τέλεση δοξολογικής δεήσεως, μετά το πέρας της οποίας, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος Αρχιμ. Αλέξιος, προσφώνησε ως εξής τον Σεβασμιώτατο κ. Δωρόθεο Β’ :
Σεβασμιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα.
Μετὰ πλείστης πνευματικῆς χαρᾶς καὶ ἱερῶν ὠδῶν Σᾶς ὑποδεχόμεθα, σήμερον, εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ κορυφαίου τοῦ χοροῦ τῶν Μαρτύρων Ἁγίου Γεωργίου, εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος. Σᾶς ὑποδεχόμεθα καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ ἀγαπητοὺς συνοδίτας καὶ συνεργάτας Σας, εἰς τὸ κεκοσμημένον καὶ καταστόλιστον Καθολικὸν τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς, ἐντὸς τῆς λαμπρᾶς ἀτμοσφαίρας τῆς Πανηγύρεως ἐπὶ τῇ Ἀνακομιδῇ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου.
Σᾶς ἀναμέναμε ὁλοκαρδίως καὶ ποθητῶς, Σεβασμιώτατε, διὰ νὰ ἐκφράσωμεν τὴν ἀγάπην καὶ τὸν σεβασμὸν ἁπάσης τῆς Ἀδελφότητος ἡμῶν πρὸς τὴν πολυσέβαστον Πανιερότητά Σας, καὶ νὰ δεχθῶμεν τὰς ἁγίας Ἀρχιερατικὰς εὐχὰς καὶ πολυποθήτους εὐλογίας Σας, κατὰ τὴν πανέορτον ταύτην ἡμέραν.
Ἡ ἱερὰ νῆσος τῆς Τήνου ἣν ἐπαξίως ποιμαίνετε μετὰ τῶν λοιπῶν νήσων, ἀποτελεῖ σημεῖον πνευματικῆς μου ἀναφορᾶς, καθότι ἠξιώθην εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος νὰ λάβω ἐκκλησιαστικὴν παιδείαν καὶ νὰ διακονήσω εἰς τὸ ἅγιον θυσιαστήριον τῆς Εὐαγγελιστρίας καὶ τῆς θεομητορικῆς Μονῆς τῆς Ὁσίας Πελαγίας, κατὰ τὰς ἀπαρχὰς τῆς ἱερατικῆς μου διακονίας. Εὐφράνθη ἡ καρδία μου καὶ ἀνεπαύθη τὸ πνεῦμα μου ἐπὶ τῶν συμβεβηκότων ἱερῶν γεγονότων καὶ ἀνεξιτήλων ἀναμνήσεων.
Ὅθεν, σήμερον ἡ Ἔφορος τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου Κυρία Θεοτόκος ἐκπληρώνει τὸν πόθον ἡμῶν καὶ ἔχομεν τὴν μεγίστην εὐλογίαν νὰ ὑποδεχώμεθα τὴν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα εἰς τὸ εὐλογημένον Αὐτῆς Περιβόλιον, προερχόμενον ἐκ τῆς Θεομητορικῆς ἱερᾶς νήσου τῆς Τήνου, καὶ ἡ χαρὰ ἡμῶν ἐπλήρωσε τὰς καρδίας ἡμῶν. Μάλιστα, ἡ εὐγενὴς καὶ φιλόστοργος Ἀρχιερατική Σας καρδία ἔχει τὴν καλωσύνην νὰ μεταφέρῃ, σήμερον, καὶ προσφέρῃ εἰς τὴν ἱερὰν Μονήν μας τίμιον Λείψανον τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Μεθοδίας τῆς ἐν Κιμώλῳ, πλουτίζων ἡμᾶς διὰ τῶν σεπτῶν εὐλογιῶν καὶ πρεσβειῶν Της· διὸ καὶ ἐνθέρμως εὐχαριστοῦμεν Ὑμᾶς, εὐγνωμόνως ἀποδεχόμενοι τὴν οὐράνιον δωρεάν.
Εἰς τὸ σεπτὸν πρόσωπόν Σας, τιμῶμεν τὸν χάριτι Θεοῦ κοσμηθέντα διὰ τοῦ μεγίστου χαρίσματος τῆς Ἀρχιερωσύνης Ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ, ὅστις τυγχάνει φορεὺς θείων εὐλογιῶν καὶ δωρεῶν, ταπεινῶς ἀπεκδεχόμενοι τὰς θεοπειθεῖς Ἀρχιερατικὰς Ὑμῶν εὐχὰς πρὸς συνέχισιν τοῦ Μοναχικοῦ ἡμῶν δολίχου.
Ἡ πανίερος καὶ σεβασμία ἡμῶν Μονὴ λαμπρύνεται καὶ σεμνύνεται ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ θείου ἀθλοφόρου Γεωργίου τοῦ Μεγάλου, ἔχουσα τοῦτον ὡς φρούραρχον θερμὸν καὶ μέγαν Στρατηλάτην, γρηγοροῦντα καὶ περιθάλποντα πάντας τοὺς εὐλαβῶς ἐνταῦθα ἀνύοντας τὸ τῆς ἀσκήσεως στάδιον πατέρας καὶ ἀδελφούς. Διὰ τοῦτο, ἐν παννυχίῳ στάσει καὶ φαιδρᾷ καρδίᾳ, ἐπιποθοῦμεν ἀνυμνῆσαι εὐγνωμόνως καὶ ἀσματικῶς τοῦ πολυάθλου Γεωργίου τὰς χάριτας καὶ τὴν πρὸς ἡμᾶς πολυχεύμονα προστασίαν, κατασπαζόμενοι τὰ θαυματόβρυτα Λείψανα καὶ τὴν πάνσεπτον ἱερὰν Αὐτοῦ Εἰκόνα.
Γνωρίζομεν καλῶς τὰ βαθύτατα αἰσθήματα ἀγάπης καὶ εὐλαβείας ποὺ τρέφετε πρὸς τὴν Κιβωτὸν καὶ τὸ προπύργιον τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ παραδόσεως, ὡς θεωρεῖται τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἡ ἐνδοχώρα αὕτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, ποὺ θεωρεῖ Θεομητορικὴ εὔνοια τὸ ὅτι ὑπάρχει ὑπὸ τὴν πνευματικὴν ἐποπτίαν καὶ χάριν τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τὸ μαρτυρικὸν Φανάριον.
Εἰς τὰς δυσχερεῖς ἡμέρας ποὺ διερχόμεθα, ἅπαντες ἔχομεν τὴν ἀνάγκην ἡ ἀναγεννητικὴ αὕρα τῆς πίστεώς μας νὰ νεύσῃ εἰς τὰς καρδίας ὅλων μας καὶ πάλιν, καὶ νὰ μείνωμεν πιστοὶ εἰς τὰς ἱεράς μας παρακαταθήκας καὶ τὴν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ποὺ σώζουν τὸν ἄνθρωπον.
Δεχθῆτε, τιμιώτατε Πάτερ, τὰ εἰλικρινῆ αἰσθήματα σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης, ὡς καὶ τὴν θερμὴν παράκλησιν ὅπως ἐπευλογήσητε τὴν Ἄμπελον ταύτην πρὸς θείαν καὶ πλουσίαν καρποφορίαν.
Ἡμεῖς δὲ ἅπαντες μετὰ βαθείας κατανύξεως ταπεινῶς εὐχόμεθα ὅπως ὑγιαίνετε, μακροημερεύετε καὶ ἐνδυναμοῦσθε πάντοτε ἐν Κυρίῳ ἵνα ἀπροσκόπτως καὶ θεοφιλῶς διακονῆτε τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἱερὰν Μητρόπολιν ὅπου ἀόκνως ἐργάζεσθε εἰς τὴν διακονίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Δεχθῆτε, Σεβασμιώτατε, τοῦτο τὸ ἱερὸν εἰκόνισμα τοῦ Μεγαλομάρτυρος προστάτου μας, τὸ φιλοτεχνηθὲν ὑπὸ ἀδελφοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἡμῶν, ὡς φυλακτήριον καὶ εὐλογίαν διηνεκῆ. Εὔχεσθε ὑπὲρ ἡμῶν, πολυσέβαστε πάτερ καὶ Δέσποτα.
Καλῶς ἤλθατε!
Στη συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β’ αντιφώνησε ως εξής :
Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ κατευθύνας τὰ βήματα ἡμῶν ἀπό τῆς ναυσικλυτῆς καί ναυκρατούσης νήσου Σύρου εἰς τό περιβόλιον τῆς Κυρίας Θεοτόκου, εἰς τό ὁποῖον ἑκατοντάδες, τόν ἂνθρωπον ἀγαπήσαντες καί τήν ἁμαρτίαν μισήσαντες διήνυσαν καί διανύουν τόν μοναστικόν αὐτῶν δόλιχον, νυχθημερόν ὑπερ τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας, τῆς τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Έκκλησιῶν εὐσταθείας καί τῆς τοῦ σύμπαντος κόσμου ἀσφαλείας δεομένοι.
Σῶος, ἒντιμος, ὑγιής καί μακροημερεύων ἒσοιτο ὁ τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἑκκλησίας Πρωτόθρονος καί τῆς Βασιλευούσης Πόλεως Ταγός Ἀξιόθρονος, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ τήν ἡμετέραν ταύτην ἱεράν ἀποδημίαν πατρικῶς εὐλογήσας.
Ἀπείραστος κακῶν καί ἂπειρος πραγμάτων λυπηρῶν, ἐν πολυομβρίᾳ ἐφετῶν ἀγαθῶν, εἲητε καί ὑμεῖς, ἅγιε Ἡγούμενε, καί ἡ περί ὑμᾶς Μοναστική τῆς Ἱερᾶς Βασιλικῆς, Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς ταύτης Μονῆς τοῦ Ξενοφῶντος Ἀδελφότης, οἱ τήν ἡμετέραν ἐλαχιστότητα προσκαλεσάμενοι καί καταξιώσαντες ἡμᾶς τιμιωτάτου σήμερον ἀπολαῦσαι ἀγαθοῦ, τῆς προσκυνηματικῆς δηλονότι ἐλεύσεως ἡμῶν εἰς τό πολυαιώνιον τοῦτο Μοναστικόν Ἐνδιαίτημα, τό ὁποῖον ἐπὶ δέκα αἰῶνας τοὺς πνευματικοὺς ἀναστεναγμούς καὶ τὰς πρός Κύριον δακρυοέσσας ἐντεύξεις τῶν ἐν αὐτῷ ἀσκουμένων Πατέρων στεγάζει ἵνα συνιερουργήσωμεν μεθ' ὑμῶν, ἐπί τῇ ευσήμῳ ἡμέρᾳ ταύτη τῆς Πανηγύρεως αὐτοῦ.
Τούς ἱμάντας τῶν ὑποδημάτων λύομεν καί γόνυ καρδίας ἐν εὐχαριστίᾳ πρός τήν Μεγαλόχαρην Θεοτόκον κλίνωμεν, διότι, μετά παρέλευσιν 40 ἐτῶν εἰς τό Ἁγιώνυμον, ὑληόεν, Παναγιοφρούρητόν τε καί Παναγιοστήρικτον Ὄρος ἡμᾶς καί αὖθις ἀνήγαγεν, τότε μέν ὡς ὑποψήφιον τῶν Θείων Γραμμάτων φοιτητήν, ἑπιτυχίας δεόμενον Αὐτῆς, νῦν δέ ὡς Ἐπίσκοπον Σύρου, ὑπέρ τοῦ ἑμπεπιστευμένου μοι ποινίου καί ἑμαυτοῦ καθοδηγήσεώς τε καί ἑπιστηριγμοῦ ἱκετεύοντα Αὐτήν, 12 δ` ἒτη ἀκριβῶς, ἀφ` ἧς ἡμέρας τήν, ὡς ὑποψηφίου διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Σύρου, εὑλογίαν παρά τοῦ ἀοιδίμου καί μακαριστοῦ τῆς Ἑλλάδος Πάσης Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ἐλάβομεν.
Ἐρχόμεθα, προσκυνηταὶ καὶ ἐρευνηταὶ τοῦ "κάλλους τῆς ψυχῆς", τοῦ "κάλλους τῆς ἐλευθερίας" καί τοῦ "κάλλους τῆς ἱστορίας", ἵνα ἐνωτισθῶμεν τὴν ἠχώ τοῦ «ἐνδόξου μας Βυζαντινισμοῦ», ἀναβαπτισθῶμεν εἰς τήν πνευματικήν ταύτην κολυμβήθραν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἐκ ταύτης ἀρυσθῶμεν νὰματα ζωῆς καί σωτηρίας, ζωογονοῦντα ἡμᾶς ἐκ τῆς πνευματικῆς τοῦ κόσμου ἐρημίας.
Ἤλθομεν εἰς τό ὄρος Κυρίου, τό ὑψηλόν, ἔνθεν πρός Αυτόν ἀκοίμηται εὐχαί ἀναπέμπονται νυχθημερόν, ἡμῶν κοιμωμένων, ὑπό ψυχῶν θείῳ ἔρωτι πεπυρωμένων, θάλασσαν διαπλεύσαντες καί ὁδόν πορευθέντες, ἡμεῖς καί συνεργάται εἰς τό ἑπίμοχθον ποιμαντικόν καί διοικητικόν ἒργον ἡμῶν ἐκλεκτοί, Κληρικοί τε καί Λαϊκοί, ἐκ της Δωδεκανησιακῆς ὁρμώμενοι Μητροπόλεως Σύροθ, προστάτιν καί ἔφορον τήν Θεοτόκον κεκτημένης, Παλλάδιον τήν Θαυματουργόν Εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης Τήνου ἐχούσης, καί εἱς ἑκάστην νῆσον ὡς Θεοσκέπαστην, Κανάλαν, Χρυσοπηγήν, Μαρτιάτισσαν, Κορφιάτισσαν, Παντάνασσαν, Ὁδηγήτριαν, Τουρλιανήν καί Καστριανήν Αὐτήν τιμώσης.
Ἤλθομεν εἱς τήν καθ` ὑμᾶς ἱστορικήν Ἱεράν Μονήν, τήν τῆς Μεγίστης καί Ἱερᾶς Λαύρας συνηλικιώτην, ἥν «ὁ Πρεσβύτερος Ξενοφών, Ἡγούμενος ἑνός τῶν ἐν τῷ Ὄρει φροντιστηρίων» ἵδρυσεν, ἐπ' ὀνόματι μέν τοῦ Ἀγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου ἐτίμησεν, διά δέ τήν ἑαυτοῦ ὁσιωτάτην βιωτήν ὡς Μονήν Ξενοφῶντος τοῖς πᾶσι γνωστήν κατέστησεν, τυπικόν δέ καί διαθήκην ὑπέρ αὐτῆς συνέταξεν.
Ο δε μέγιστος δρουγγάριος Στέφανος «ἀνήρ τ' ἂλλα τε ἀγαθός καί τῆς θείας ἀρετής ἁκραιφνέστατος ζηλωτής, βρίθων τε πλούτῳ πολλῷ καί οὐχ ἧττον τοῖς λοιποῖς μεγιστάσι παρά Βασιλέως τετιμημένος», διά τῆς ἑαυτοῦ οὐσίας, πολλήν δεομένην ἑπικουρίας, ὡς Μοναχός Συμεών, δαψιλῶς ἐνίσχυσεν,
Ληστρικάς δέ καί πειρατικάς ἐπιδρομάς, οἰκονομικάς δυσχερείας, Μοναχῶν ἀπορίαν καί παντελῆ ἀντιμετωπίσασα ἐρημίαν, ἔτει σωτηρίῳ 1784, Ιουνίου μηνός 13, διά Σιγγιλίου τοῦ Οὶκουμενικοῦ Πατριάρχου Γαβριήλ τοῦ Δ' , πρώτη τῶν ὲν Ἁγίω Ὄρει Μονῶν εἰς τήν κοινοβιακήν τάξιν ἐπανῆλθεν, Παϊσίου τοῦ Λεσβίου πρώτου ἡγουμενευσαντος, εἰς τήν πρέπουσαν αὐτῇ περιωπήν ἀναδείξαντος καί περίζηλον ταύτην καταστήσαντος.
Ἤλθομεν εἰς τό «ἀγχίθυρον τῇ θαλάσσῃ ὡραῖον καί θαυμαστόν μοναστήριον τοῦ Ξενόφου», ἑλκόμενοι καί ὑπό τοῦ 4ου ἄρθρου τοῦ Κανονισμοῦ αὐτοῦ, καθ’ ὅ «Ἀπαγορεύεται αὐστηρότατα ὁ φυλετισμός, ἡ φατρία καί ἡ διαίρεσις...», ἄρθρον τό ὁποῖον, καίτοι ἀγνοοῦντες, αὐστηρῶς εἰς τήν καθ` ἡμᾶς Ἱεράν Μητρόπολιν καί εὶς τάς καθ` ἡμὲραν σχέσεις μετά τοῦ συνοίκου ἐν Σύρῳ και Τήνῳ Ρωμαιοκαθολικοῦ στοιχείου τηροῦμεν, “ποτέ ἀπό τό χρέος μή κινοῦντες», “τοῖς ὁρίοις ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο στοιχοῦντες καί οὺδέ κατά κεραίαν ἢ ἱῶτα ἓν” ἐκ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως παραβαίνοντες.
Ἤλθομεν την τιμίαν καί χαριτόβρυτον καί τόν τῆς νίκης δικαίως δεξαμένην στέφανον κάραν τοῦ Ἀγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου προσκυνῆσαι καί τῇ θαυματουργῇ τῆς Θεομήτορος Εἰκόνι τῆς Ὁδηγητρίας προσπέσαι, τῆς, τήν καθ` ὑμᾶς Ἱεράν Μονήν ἒτει 1730, ὡς ἐνδιαίτημα καί καθέδραν ἐπιλεξαμένης, ην θεοτόκον Οδηγήτριαν ἡ νήσος Κίμωκος ως προστάτιδα αυτής πανδήμως τιμά.
Ἐκ του, ἐν τῇ νήσῳ ταύτῃ Ἱεροῦ Παναγίας τῆς Ὁδηγητρίας τεμένους κομίζομεν ὑμῖν ἀπότμημα ἱερόν ἐκ τῶν ἔνθα φυλάσσονται, ἱερῶν Λειψάνων Μεθοδίας τῆς Ὁσίας, τῆς ἑν νήσω ταύτῃ ἀσκητικῶς διαλαμψάσης, πρός εὑλογίαν καί ἐνίσχυσιν ὑμῶν, συνοδευόμενον ἁπό τοῦ ἡμετέρου, περί τῆς γνησιότητος αὐτοῦ ἐνυπογράφου Ἀρχιερατικοῦ Γράμματος.
Πανοσιολογιώτατε Ἃγιε Ἡγούμενε, ἐντιμολογιώτατε κ. Πρόεδρε του Συμβουλίου της Επικρατείας, Οσιώτατοι Πατέρες, Φιλάγιοι Προσκυνηταί, Ἅγιε Ηγούμενε,
τῆς ἱσαγγέλου μοναστικῆς πολιτείας φέροντα Σταυρόν καί τήν τοῦ Ἡγουμένου σταυρικήν διακονίαν ἀναλαβόντα, προσφέρομεν ὡσαύτως εἰς ὑμᾶς, τόν ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ τῆς Τήνου Σχολῇ τραφέντα, ἐπιστήθιον Σταυρόν, ἵνα πρός αὐτόν νυχθημερόν ἀφορῶν καί τόν προσπαγέντα εἰς αὐτόν θεώμενος Θεόν, δύναμιν λαμβάνητε, ἐνίσχυσιν καί ἑπιστηριγμόν, τήν σταυρικήν εἰς ἀναστάσιμον πορείαν μεταποιῶν.
Εἰσελθόντες δ` εἰς τήν ὑμετέραν θεοστήρικτον μάνδραν, και ὄντες βέβαιοι περί τῶν ὑμετέρων πρός Κύριον ἀκοιμήτων προσευχῶν, τήν Πλατυτέραν νεφέλης Σκέπην τοῦ Κόσμου πρός ἡμᾶς καί τόν περί ἡμᾶς ἱερόν Κλῆρον καί τόν φιλόχριστον ἐφελκουσῶν Λαόν, ἐν εὑχαριστία πολλῇ καί ὑπομνήσει διαρκεῖ τῆς ἡμετέρας προκυνηματικῆς ἐνταῦθα ἀποδημίας, ἔγνωμεν ἁπονεῖμαι ὑμῖν καί τοῖς συνασκουμένοις ὑμῖν τό Παράσημον τῆς καθ` ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τόν σταυρόν δηλονότι, τῆς Ὁσίας Μεθοδίας , ἀντευχόμενοι πληθύν ἐτῶν ὑγιεινῶν, ἐν πλουσιοδωρία θείων ἱλασμάτων καί δωρεῶν.
