Κάθε άνθρωπος καταδικάζει εκείνες τις αμαρτίες των άλλων, για τις οποίες κατηγορείται ο ίδιος

Χωρίς την ταπείνωση, έλεγε ο στάρετς Αμβρόσιος, δε σώζεται ο άνθρωπος. Αν πιστέψουμε πως από δική μας αξία σωζόμαστε, έχουμε απατηθεί.
Θα σας αναφέρω ένα διδακτικό περιστατικό. Μια επιφανής αρχόντισσα, αρκετά ευσεβής αλλά όχι και αρκετά ταπεινή, καθώς κοιμόταν είδε ένα συγκλονιστικό όνειρο:
Πάνω σε ένδοξο θρόνο ο δίκαιος Κριτής! Και απέναντί Του πλήθη λαού, μεταξύ των οποίων και η ίδια.Ο Χριστός ετοιμαζόταν να καλέσει κοντά Του τους εκλεκτούς. Εκείνη που βασιζόταν στις αρετές της και στις καλοσύνες της περίμενε μεγάλες τιμές, αλλά έπεσε έξω στην πρόβλεψή της….

Κάποια ταπεινή χωριατοπούλα κρίθηκε άξια για την πρώτη θέση. Δεύτερος ήταν ένας φτωχός χωρικός που φορούσε μάλιστα και τσαρούχια. Ακολούθησαν στη σειρά πλήθη απλοικών ανθρώπων. Σε μια στιγμή ο Κύριος έπαυσε να προσκαλεί άλλους. Εκείνη πάνω στην απελπισία της αποφάσισε να τον πλησιάσει και να Του υπενθυμίσει τα καλά που είχε κάνει.
Ο Χριστός όμως απέστρεψε εντελώς το πρόσωπό Του από αυτήν. Εξουθενωμένη πλέον, έπεσε στο έδαφος, έκλαψε και αναγνώρισε ταπεινά πως πραγματικά δεν της άξιζε η ουράνια Βασιλεία. Να, αγαπητοί μου – εδώ δυνάμωσε τη φωνή του ο στάρετς – το ταπεινό φρόνημα!
Έτσι έπρεπε να σκεφτόμαστε όλοι. Όταν ξύπνησε από το όνειρο η αρχόντισσα, δεν τόλμησε πια να φιλοξενήσει υπερήφανες ιδέες στην ψυχή της. Της έδωσε ο Θεός με το όνειρο αυτό ένα αξέχαστο μάθημα. 

Η φιλαυτία είναι τελικά μίσος προς τον εαυτό μας.

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Ματθ.19,19/22.39. Λουκ.10,27), η οποία συνίσταται στην προς εαυτόν αγάπη ως δημιουργήματος κατ’ εικόνα του Θεού και επομένως σημαίνει ν’ αγαπάς τον εαυτό σου «εν τω Θεώ» και το Θεό εν εαυτώ. Η φιλαυτία-πάθος συνιστά διαστροφή της ενάρετης φιλαυτίας, αποτελεί στροφή στην «ιδίαν» (εμπαθή) αγάπη, δηλαδή στην εγωιστική αγάπη του εαυτού, την αγάπη του πεπτωκότος εγώ, που αποστράφηκε το Θεό και στράφηκε προς τον αισθητό κόσμο, ζώντας από τότε βίο σαρκικό και καθόλου πνευματικό. Για τον τελευταίο λόγο, γενικά η φιλαυτία ορίζεται ως αγάπη ή πάθος για το σώμα και «τας εμπαθείς ροπάς» του.
-------------------------------------------------
Κάτα βάση η φιλαυτία είναι προφανώς συνδεμένη με την ηδονή: είναι αναζήτηση της αισθητής, σαρκικής ηδονής, που αποβαίνει καθοριστική στη διαδικασία της πτώσης του ανθρώπου. Μάλιστα η φιλαυτία συνδέεται με την άγνοια του Θεού η οποία την ενισχύει και αντίστροφα κι η φιλαυτία ενισχύει την άγνοια του Θεού.

Δε θα βγάλουμε ρίζες εδώ

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε συχνά ότι «δε θα βγάλουμε ρίζες εδώ» και πως ξεχνούμε ότι θα φύγουμε από τούτη τη ζωή.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, το οποίο προσδιόριζε ως «προετοιμασία για την Πατρίδα μας τον Ουρανό, τον Παράδεισο»
Το «παν» είναι να συλλάβει ο άνθρωπος το νόημα αυτό. Ο Θεός είναι καλός και θέλει τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό και σταυρώθηκε ο Χριστός.

Η πύλη του Παραδείσου δεν είναι στενή. Αν ο άνθρωπος έχει –μικρή έστω– διάθεση να μη λυπήσει τον Θεό, ο φύσει αγαθός Θεός θα οικονομήσει ώστε να τον πάρει στην καλύτερη ώρα του, σε ώρα μετάνοιας, και θα τον «σπρώξει σκανδαλωδώς» στον Παράδεισο. Από φιλότιμο και μόνο πρέπει να σωθούμε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να δει τον άνθρωπο στην Κόλαση. Όταν ο άνθρωπος πιστέψει στον Θεό και στη μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι η επίγεια ζωή είναι μάταιη και ότι απλώς ετοιμάζει το «διαβατήριό» του για την άλλη ζωή. Αυτή η ζωή δεν είναι για να περάσουμε καλά. Χρησιμεύει για να δίνουμε εξετάσεις προκειμένου να περάσουμε στην άλλη ζωή. Σε τούτη τη ζωή δοκιμάζεται ο καθένας στο κατά πόσο ανταποκρίνεται σε όσα ζητά ο Θεός. Σε περίπτωση που οι άνθρωποι το θυμούνταν αυτό, τότε οι μικροπρέπειες και οι γκρίνιες θα εξέλιπαν

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ματθ. η΄28 – θ΄1 - Λόγος εις τον δαιμονιζόμενον Βασιλείου Επισκόπου Σελευκείας Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2016/07/blog-post_58.html#ixzz5rmcY3APw

Πολλές είναι οι επιβουλές των δαιμόνων κατά των ανθρώπων.
Πολλαπλάσια όμως η βοήθεια του Θεού προς τους ανθρώπους. Πράγματι, εάν δεν μας υπερήσπιζε η άνωθεν συμμαχία, θα είχεν εξαφανισθή προ πολλού το γένος μας από τις πολιορκίες των δαιμόνων. Διότι ποία ευκαιρία η ποίον χρόνον άφησαν χωρίς πειρασμούς; Πότε έπαψαν να ετοιμάζουν παγίδες στην ανθρώπινη φύση και να σχεδιάζουν τις συμφορές μας;

Δεν είναι πονηρά η φύσις του διαβόλου, αλλά απεδείχθη η προαίρεσίς του. Σ’ αυτόν είχε αναθέσει ο Δημιουργός τη διοίκηση του αέρος, όπως ο ακροατής των ουρανίων Παύλος μας αποκάλυψε λέγοντας:

«Κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας». Έπειτα όμως, επιθυμώντας να υπερβή την φύση του, εξέπεσε της αξίας του, χάνοντας τον θρόνο εξ αιτίας του υψηλού φρονήματός του. Έγινε δηλαδή ο όγκος του φρονήματος μέτρο της στερήσεως του Πνεύματος. Γι’ αυτό λοιπόν ήρχισε να ασχολήται με τους ανθρώπους, εκδηλώνοντας έτσι την αποστροφή του προς τον Δημιουργό, και να προσπαθή με διάφορες μηχανορραφίες να αμαυρώση την εικόνα του Κτίστου. 

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

α΄. Ὁ Λουκᾶς χωρὶς νὰ φροντίζη γιὰ τὴ σειρὰ τοῦ χρόνου γράφει· Ἔτυχε μιὰ μέρα καὶ μπῆκε σ’ ἕνα πλοῖο αὐτὸς κι οἱ μαθητές του. Ὅμοια κι ὁ Μᾶρκος. Δὲν κάνει τὸ ἴδιο ὁ Ματθαῖος ἀλλὰ κρατεῖ ἐδῶ τὴ σειρά. Δὲν ἔγραφαν ὅλοι ἴδια. Μίλησα γι’ αὐτὸ καὶ πρωτύτερα γιὰ νὰ μὴ νομίζη κανεὶς μὲ τὴν παράλειψη ὅτι ὑπάρχει κάποια διαφωνία. Τὸν κόσμο τὸν ἔστειλε στὰ σπίτια τους, πῆρε ὅμως μαζί τους τοὺς μαθητές. Αὐτὸ βέβαια τὸ λένε καὶ οἱ ἄλλοι.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Για τον πλούτο και τη φτώχεια

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Άχρηστoι είναι oι πλoύσιoι· ναί, άχρηστoι, εκτός κι αν είναι ελεήμoνες και φιλάνθρωπoι. Μα, δυστυχώς, λιγoι πλoύσιoι, πoλυ λιγoι ξεχωρίζoυν για τη φιλανθρωπία τoυς.

Οι περισσότερoι είναι βoυτηγμένoι στη φιλαυτία, την ασπλαχνία, την αμαρτία. Γι’ αυτό μην τoυς ζηλεύεις. Εσύ να σκέφτεσαι τον Πετρo και τον Παύλo, να σκέφτεσαι τον Ιωάννη και τον Ηλία, να σκέφτεσαι τον ίδιo το Χριστό, ο οπoιoς δεν είχε πoυ να γείρει το κεφάλι Τoυ. Μιμήσoυ τη φτώχεια Εκείνoυ και των αγίων Τoυ, πoυ ήταν στερημένoι από τα υλικά αγαθά, είχαν όμως αμύθητα πνευματικά πλoύτη.

Να θυμάσαι πάντα και τη διακήρυξη τoυ Κυρίoυ, πoυ βεβαίωσε πως είναι πoλυ δυσκoλo να σωθεί πλoύσιoς: «Οσoι εχoυν χρήματα, πoλυ δυσκoλα θα μπoυν στη βασιλεία τoυ Θεoυ. Πιο εύκoλo είναι να περάσει καμήλα μεσ’ από βελoνότρυπα, παρά να μπεί πλoύσιoς στη βασιλεία τoυ Θεoυ» (Λoυκά 18:24-25). Δίπλα σ’ αυτή τη θεική διακήρυξη βάλε, αν θέλεις, ολo το χρυσάφι της γης, και θα δείς ότι δεν αντισταθμίζει τη ζημιά πoυ θα σoυ πρoξενήσει η κατoχη τoυ. Ακόμα, δηλαδή, κι αν είχες δικές σoυ την ξηρά και τη θάλασσα, τις χώρες και τις πoλιτείες της oικoυμένης, αν δoύλευε για σένα η ανθρωπότητα, αν έδιναν για χάρη σoυ oι πηγές χρυσάφι αντί για νερό, και τότε θα έλεγα πως δεν αξίζεις oύτε τρεις δεκάρες, αφoυ θα έχανες τη βασιλεία των oυρανών.

Πες μoυ, αν ο βασιλιάς σε καλoύσε στα ανάκτoρα και σ’ έβαζε να καθήσεις δίπλα στο θρονo τoυ και σoυ μιλoύσε τιμητικά μπρoστα σε ολoυς τoυς αυλικoυς και σε κρατoύσε στο τραπέζι τoυ, για να γευθείς τα βασιλικά φαγητά, δεν θα θεωρoύσες τον εαυτό σoυ ως τον πιο ευτυχισμένo άνθρωπo;

Χρόνος και χώρος χωρίς Χριστό

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί ή αμαρτία και ο θάνατος, τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του Θεανθρώπου: «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 6,47).

Η Αγία Μεγαλομάρτυς και Παρθενομάρτυς Μαρίνα († 17 Ιουλίου 270)

Η παλαιά εφέστια εικόνα της Αγίας Μαρίνας από τον ναόν του Θησείου χωρίς το σφυρήλατο, χρυσό κάλυμμα της

«Μέγα το κατόρθωμα τό σόν, μέγα και πανάριστον όντως, σου τό εκνίκημα φύσις γαρ ευπτόητος και ευταπείνωτος, τον αόρατον δράκοντα, το όρος το μέγα, νουν τόν πολυμήχανον, Μαρίνα σύ αληθώς, είλες ευτελές ώς στρουθίον, και καταπατούσα χορεύεις, νυν μετά Αγγέλων αξιάγαστε.»

Μέσα στην ουράνια παστάδα του νυμφίου Χριστού, «νύμφη περικαλλής», «βασίλισσα πεποικιλμένη», «στολισθείσα φαιδρώς» με την πορφύρα που έβαψε το αίμα της και «τόν παρθενίας χιτώνα, τό σώμα κοσμούσα, χρυσέον ώς ύφασμα», «διπλοίς στεφάνοις κοσμουμένη», ξεχωρίζει η «αμνάς του Ιησού» για της οποίας την καταγωγή και την άθληση «ή των Αντιοχέων πόλις έγκαυχάται», η μεγαλομάρτυς αγία Μαρίνα.

Πολλά τα εγκώμια που έχουν γραφτεί για τη χάρη της. Ο βίος της γραμμένος ελληνικά, με αρχή «Ουδέν ούτως ήδύνει και καθιλαρύνει ψυχήν», σώζεται σε δύο αγιορείτικα χειρόγραφα στις ιερές μονές Ιβήρων και Μεγίστης Λαύρας. Στη Μεγίστη Λαύρα σώζεται επίσης και άλλο μαρτύριο της, με αρχή «Ή της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού χάρις». Εξ’ άλλου, στη Μεγίστη Λαύρα και στην ιερά μονή Παντοκράτορος υπάρχει και ο ελληνικός «Λόγος εις την Αγίαν Μαρίναν» με αρχή «Και την Εκκλησίαν αρα, ής ό Χριστός κεφαλή» που έγραψε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Κύπριος. Επίσης, από τις παλαιότερες συνοπτικές καταγραφές της «αθλήσεως» της, είναι και εκείνες που σώζονται στο «Συναξάριο Κωνσταντινουπόλεως (9ος-10ος αι. μ.Χ.) καθώς και στο περίφημο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου (958-1025) του οποίου η συγγραφή αποδίδεται στον Συμεών τον Μεταφραστή περί τα έτη 961-964 μ.Χ.