ΧΟΙΡΟΣΦΑΓΙΑ ΣΤΗ ΠΙΣΩ ΜΕΡΙΑ ΚΟΡΘΙΟΥ ΑΝΔΡΟΥ. Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Τα χοιροσφάγια ως έθος αποτελούν μια παράδοση που χάνεται στο βάθος των αιώνων.  Σε όλα τα νησιά του Αιγαίου πόσο μάλλον στην Άνδρο τα νοικοκυριά τρέφανε όλο τον χρόνο έναν η περισσότερους χοίρους που σφάζανε συνήθως πριν η και μετά τα Χριστούγεννα για να κάνουνε λουκάνικα, σύγλινα, σίσυρα και  με δυο λόγια να εξασφαλισουν το κρέας όλου του νέου έτους.  Εκτός από το όφελος που είχε το νοικοκυριό ήταν και είναι μία ευκαιρία για κοινωνικές επαφές καθώς μαζεύονται συγγενείς και φίλοι και γίνεται μία πραγματική γιορτή.

ΣΤΟ ΒΙΟΛΙ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Ο ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΗΣ ΧΑΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΕΞ ΑΝΔΡΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (Ματθ. 25, 31-46) ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2018/02/blog-post_80.html#ixzz6CgugmuRo

Aναδημοσιευση φωτο απο Χριστιανικη φοιτητικη δραση
Το σημερινό Ευαγγέλιο μας μιλάει για την ημέρα της μελλούσης κρίσεως.
Ποιος καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος ερμηνείας, από το να αφήσουμε να μιλήσουν και να ερμηνεύσουν οι άγιοι της εκκλησίας μας;
Γράφει ο Άγιος Χρυσόστομος:
“Με ποιους λοιπόν οφθαλμούς θα ίδωμεν τον Χριστόν; Διότι εάν δεν μπορεί να δει κανείς τον πατέρα του, συναισθανόμενος ότι έσφαλε απέναντί του, Εκείνον που είναι απείρως πραότερος από τον Πατέρα πώς θα τον ατενίσουμε τότε; Πώς θα τον υποφέρουμε; Διότι θα παραστούμε εις το βήμα του Χριστού και θα γίνη λεπτομερής εξέταση όλων.”
Παρακάτω, παραθέτουμε τα σχόλια του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου για το σημερινό Ευαγγέλιο, όπως καταγράφονται στον 12ον τόμο της έκδοσης “Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας”, στην ΟΘ' ομιλία του.

«“Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου με όλην την δόξαν του Πατρός του και όλοι οι άγγελοι μαζί Του, τότε θα καθίση εις τον θρόνον της δόξης του και θα χω­ρίση τα πρόβατα από τα ερίφια και τους μεν πρώτους θα τους επιδοκιμάση, διότι όταν επεινούσε τον έθρεψαν, όταν εδιψούσε τον επότισαν, όταν ήτο ξένος τον περιεμάζεψαν, όταν ήτο γυμνός τον ενέδυσαν, όταν ήτο ασθενής τον επεσκέφθησαν και όταν ευρίσκετο εις την φυλακήν επήγαν και τον είδαν, και θα δώση την βασιλείαν Του εις αυτούς. Τους άλλους δε οι οποίοι έκαναν τα αντίθε­τα, θα τους αποδοκιμάση και θα τους στείλη εις το αιώνιον πυρ, που είναι ετοι­μασμένον δια τον διάβολον και τους αγγέλους του”.
Την περικοπή αυτή την τόσο ευχάριστη, στην οποίαν δεν παραλείπομε διαρκώς να επανερχόμαστε, και με την οποίαν, ως τελευταία, περαίνεται πολύ ορθώς ο λόγος, ας την ακούσουμε με κάθε προσοχή και κατάνυξη. Διότι εις αυτήν γίνεται πολύς λόγος περί φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης. Δι' αυτό και εις τα προηγούμενα μίλησε περί αυτής κατά διαφόρους τρόπους, και εδώ κάπως σαφέστερα και εντονώτερα, ανα­φέρων όχι δύο ή τρία πρόσωπα μόνον, αλλά ολόκληρον την οικουμένην· μολονότι εις την πραγματικότητα και οι προηγούμενες περικοπές, αι οποίες ανέφεραν δύο πρόσω­πα, δεν εννοούσαν δύο πρόσωπα, αλλά δύο κατηγορίας ανθρώπων, εκ των οποίων η μια παράκουε, η δε άλλη υπάκουε.
Εδώ όμως χρησιμοποιεί τον λόγον πιο φρικώδη και διαυγή. Δι' αυτό και δεν λέγει· “η Βασιλεία του Θεού ομοιάζει”, αλλά φανερά δείχνει τον εαυτόν Του λέγων· “όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού”. Διότι τώρα ήλθε περιφρονη­μένος, ήλθε μέσα εις ύβρεις και προσβολές. Τότε όμως θα κάθεται εις τον ένδοξον θρόνο Του. Και μάλιστα τονίζει ιδιαιτέρως την δόξαν. Διότι, επειδή ήτο κοντά η σταύρωση, η οποία εθεωρείτο ατιμωτική, δι' αυτό ανυψώνει τον ακροατή και θέτει υπ' όψιν του το δικαστήριο και παρουσιάζει γύρω από αυτό ολόκληρον την οικου­μένην. Και δεν κάμνει τον λόγον τρομερό μόνον με τον τρόπον αυτόν, αλλά και με το να παρουσιάζει τους ουρανούς να αδειάζουν. Διότι όλοι οι άγγελοι θα παρευρίσκο­νται μαζί του, λέγει, και θα μαρτυρούν όσα έκαναν, όταν στελλόταν από τον Δε­σπότην δια την σωτηρίαν των ανθρώπων.

Το μοναστήρι του Αγίου Λουκά

του Βαγγέλη Στεργιόπουλου
Στις δυτικές υπώρειες του όρους Ελικώνα, σε υψόμετρο 450 και κοντά στην ακρόπολη της αρχαίας Στείριδας (Στειρίου), βρίσκεται ένας θησαυρός των Μεσοβυζαντινών Χρόνων, η μονή του Οσίου Λουκά.

Μνημείο που συγκαταλέγεται στον Κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, το μοναστηριακό συγκρότημα του Οσίου Λουκά περικλείεται από περίβολο, περιλαμβάνει δε διώροφα και τριώροφα συγκροτήματα κελιών, κωδωνοστάσιο, τράπεζα, κρύπτη και δύο ενωμένους ναούς (την εκκλησία της Παναγίας και το καθολικό).

Η μονή ιδρύθηκε από το μοναχό Λουκά Στειριώτη (896-953), ο οποίος έζησε στην περιοχή από το 946 έως το θάνατό του.

Κύρια πηγή πληροφοριών για το περίφημο μοναστήρι και τον ίδιον τον ιδρυτή του είναι ο Βίος του, που συντάχθηκε από ανώνυμο μαθητή του το 962, λίγα μόλις έτη μετά το θάνατο του ασκητή οσίου.

Σύμφωνα με τις πηγές, ο πρώτος ναός, αφιερωμένος στην Αγία Βαρβάρα, άρχισε να οικοδομείται όσο ο όσιος βρισκόταν εν ζωή, το 946.

Δύο έτη μετά το θάνατο του οσίου, το 955, οι μαθητές και οι συμμοναστές του διακόσμησαν την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, μετέτρεψαν το κελί όπου είχε ταφεί ο όσιος σε σταυροειδές ιερό ευκτήριο (τόπο προσευχής) και οικοδόμησαν κελιά και ξενώνες, δημιουργώντας μια πρώτη μοναστική κοινότητα.

Ακρωτήρι Χανίων: Μονή Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου

Η Μονή Παναγίας των Αγγέλων Γουβερνέτου βρίσκεται 19χλμ βορειοανατολικά των Χανίων, στη βόρεια πλευρά του Ακρωτηρίου Μελέχας και κοντά στη Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων.


Η πρόσβαση γίνεται μέσω της μονής Αγίας Τριάδας, όπου και υπάρχει πινακίδα για το μοναστήρι. Βρίσκεται στην καρδιά της ορεινής τοποθεσίας Αρκουδοβούνια σε υψόμετρο 260μ, όπου υπήρχε ο έρημος οικισμός Γδερνέτο και πάνω από την είσοδο του φαραγγιού Αυλάκι Καθολικού.

Το μοναστήρι καθιέρωσε τη λατρεία του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη ή Ξένου που πέθανε κατά τον 11ο αιώνα σε σπηλιά μέσα στο φαράγγι Αυλάκι, αφού κάποιος κυνηγός τον σκότωσε με τόξο νομίζοντας ότι ήταν κάποιο ζώο. Ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης ο Ξένος θεωρείται από πολλούς ως ο ιδρυτής της μονής. Αυτό που είναι πιθανότερο να ισχύει είναι ότι το μοναστήρι ιδρύθηκε από μοναχούς της Μονής Καθολικού που συνέχισαν την ασκητική παράδοση του Αγίου Ιωάννη του Ξένου. Οι μοναχοί για να προστατευτούν από τους πειρατές που λυμαίνονταν τις ακτές της Μεσογείου εγκατέλειψαν την παραθαλάσσια μονή Καθολικού και κατέφυγαν σε ασφαλέστερη θέση, κτίζοντας ένα νέο οχυρωμένο μοναστικό συγκρότημα στη θέση προϋπάρχοντος ναού πριν το 1537, όπως μαρτυράει επιγραφή στην είσοδο. Η μονή το 1620 πέρασε στον έλεγχο της Μονής Αγίας Τριάδας Τζαγκαρόλων, όταν ο ηγούμενος Ιερεμίας Τζαγκαρόλος ανέλαβε την εποπτεία των έργων οικοδόμησης του συγκροτήματος. Ωστόσο οι εργασίες ολοκληρώθηκαν 2,5 αιώνες αργότερα, καθώς οι Τούρκοι κατέλαβαν στο ενδιάμεσο την Κρήτη.

Η μονή Γουβερνέτου αποτελεί μια από τις αρχαιότερες ενεργές μονές στην Κρήτη και παρά τις καταστροφές που υπέστη από τους Τούρκους, κυρίως το 1821 όταν σφαγιάστηκαν 8 μοναχοί της, συνέχισε την ακμάζουσα πορεία της. Είναι κτισμένη με φρουριακή αρχιτεκτονική, με τέσσερις πύργους να προστατεύουν τις γωνιές του ορθογώνιου περιβόλου και καταχύστρα πάνω από την κεντρική πύλη, από όπου έχυναν καυτό λάδι σε όποιον εισβολέα επιχειρούσε να παραβιάσει την είσοδο. Το καθολικό της μονής, που κτίστηκε στη θέση μικρού μονόχωρου ναού, ολοκληρώθηκε το 1894 με την προσθήκη του νάρθηκα και των παρεκκλησίων. Είναι αφιερωμένο στην Παναγία, γι’ αυτό ονομάζεται και Μονή Κυρίας των Αγγέλων. Έχει σταυροειδές σχήμα και τρούλο, ενώ η είσοδος της είναι διακοσμημένη με ανάγλυφες αναπαραστάσεις από μάσκες.

Γύρω από το καθολικό της μονής, που βρίσκεται στο κέντρο της αυλής, υπάρχουν τα υπόλοιπα κτίρια του συγκροτήματος με τα κελιά. Δίπλα στη εκκλησία υπάρχουν δύο παρεκκλήσια αφιερωμένα στους Αγίους Δέκα και στον Άγιο Ιωάννη τον Ερημίτη. Χαμηλά στη νότια πτέρυγα υπάρχουν θολωτές αποθήκες και στον όροφο μεγάλη τράπεζα με οξυκόρυφο θόλο και τα μαγειρεία. Παλαιότερα υπήρχε το παρεκκλήσι του Αγίου Προκοπίου στο κοιμητήριο, αλλά κατεδαφίστηκε μαζί με ολόκληρη την πτέρυγα.

“Η λιτή τροφή είναι μητέρα της υγείας”

Δεν προκαλούν τόση διάβρωση και καθίζηση στις όχθες τα ορμητικά ρεύματα των ποταμών, όσο υποσκάπτουν εύκολα όλα τα στηρίγματα της υγείας η απόλαυση από την πολυφαγία και η σπάταλη ζωή.

Αν επισκεφθείς γιατρό και θελήσεις να ρωτήσεις, θα μάθεις ότι όλες σχεδόν οι αρρώστιες έχουν αιτία την πολυφαγία. Η απλή δηλαδή και λιτή τροφή είναι μητέρα της υγείας.

Γι’ αυτό και οι γιατροί την ονόμασαν έτσι· ονόμασαν δηλαδή υγεία τον μη κορεσμό, τη λιτότητα. «Ακορίη γαρ τροφής, υγιείη» (Υγεία είναι η λιτότητα στην τροφή). Και τη λιτότητα στη δίαιτα τη θεώρησαν μητέρα της υγείας. Εφόσον λοιπόν η λιτότητα είναι μητέρα της υγείας, είναι ολοφάνερο ότι η πολυφαγία είναι μητέρα των νοσημάτων και της καχεξίας και δημιουργεί παθήσεις, που (μερικές φορές ) δεν μπορεί να θεραπεύσει ούτε η ιατρική επιστήμη. Γιατί οι ποδαλγίες και οι πονοκέφαλοι και οι αμβλυωπίες και οι πόνοι των χεριών και οι σπασμοί και η πάρεση και ο ίκτερος και… οι επίμονοι και υψηλοί πυρετοί και άλλες από αυτές τις αρρώστιες πολύ περισσότερες (που δεν έχουμε τον καιρό να τις απαριθμήσουμε), δεν έχουν αιτία τη στέρηση και τη φιλοσοφημένη δίαιτα και λιτότητα, αλλά την πολυφαγία και την κατάχρηση.

Η τέλεια μορφή ελεημοσύνης

Ένα περιστατικό από τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος μας διδάσκει την τέλεια μορφή της ελεημοσύνης.

Κάποιος ξένος, που είχε αντιληφθεί την πολλή καλοσύνη του αγίου Ιωάννου, σκέφτηκε να δοκιμάσει εκείνον που ήταν ανώτερος από κάθε δοκιμασία. Ντύθηκε λοιπόν με κουρέλια και πλησίασε τον άγιο την ώρα που πήγαινε στο νοσοκομείο, γιατί συνήθιζε να επισκέπτεται τους αρρώστους δύο και τρείς φορές την εβδομάδα.

– Ελέησέ με, δέσποτα, τον αιχμάλωτο! του είπε θρηνητικά.

Ο άγιος πρόσταξε τον ταμία του να του δώσει έξι νομίσματα.
Μόλις τα πήρε ο ξένος, έτρεξε, άλλαξε ρούχα και παρουσιάστηκε σε άλλο σημείο του δρόμου, ξαναζητώντας ελεημοσύνη. Ο άγιος είπε πάλι να του δώσουν. Ο ταμίας όμως, που τον αναγνώρισε, έσκυψε στο αυτί του μεγάλου Ιωάννου και του έκανε γνωστό, πως ο ζητιάνος εκείνος ήταν ο ίδιος, που λίγο πριν είχε πάρει τα έξι νομίσματα. Μα ο άγιος δεν επηρεάστηκε απ’ αυτό, και είπε να τον ελεήσει για δεύτερη φορά.

Όταν ο ξένος παρουσιάστηκε υποκριτικά και για τρίτη φορά για να πάρει ελεημοσύνη, ο ταμίας σκούντησε τον πατριάρχη, για να του δείξει πως είναι ο ίδιος. Τότε εκείνος είπε κι έκανε κάτι, που έμεινε ιστορικό.

– Δώσ’ του δώδεκα νομίσματα, πρόσταξε, μην τυχόν είναι ο ίδιος ο Κύριος μου και με δοκιμάζει.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου (Απόσπασμα από την Α' Ομιλία-Περί μετανοίας) Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2014/02/blog-post_6390.html#ixzz6Cb34HMJU

Αναδημοσιευση φωτο απο ορθοδοξος συναξαριστης

Ήταν δυό αδέλφια· τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε μη υπομένοντας τη ντροπή από τη φτώχεια. (Λουκά 15: 11 κ.ε.) Αυτή την παραβολή θέλησα να σάς την πω, για να μάθετε, ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να σάς κάνω αδιάφορους, αλλά για να σάς απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η απόγνωση μας προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.

Κυριακή τοῦ ἀσώτου Λουκ. ιε΄ 11-32 Θεοφυλάκτου Ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Περὶ τοῦ ἀποδημήσαντος εἰς χώραν μακράν, κεφάλαιον ιε΄ Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2013/02/blog-post_8510.html#ixzz6Cb43Gv1l

Αναδημοσιευση απο ρομφαια

Εἶπε ὁ Χριστός· Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε δύο γιοὺς κι ὁ πιὸ μικρὸς εἶπε στὸν πατέρα του· Πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιο ἀπὸ τὴν περιουσία μας. Κι ὁ πατέρας τοὺς μοίρασε τ’ ἀγαθά του.  Σὲ λίγες μέρες μάζεψε ὅ,τι τοῦ ἀναλογοῦσε ὁ μικρὸς γιὸς κι ἔφυγε σὲ χώρα μακρυνή. Ἐκεῖ σκόρπισε τὴν περιουσία του σὲ ἀσωτεῖες. Τὰ εἶχε σπαταλήσει ὅλα, ὅταν ἔπεσε μεγάλη πεῖνα σ’ ἐκείνη τή χώρα. Ἔπεσε τότε σὲ στέρηση κι ἔγινε μισθωτὸς ἑνὸς πολίτη τῆς χώρας ἐκείνης, ποὺ τὸν ἔστειλε στὰ χωράφια του νὰ βόσκη χοίρους. Ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ ἐπιθυμῆ νὰ χορτάσῃ μὲ τὰ χαρούπια ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖροι καὶ κανένας δὲν τοῦ ἔδινε».

 Καὶ τούτη ἡ παραβολὴ εἶναι ὅμοια μὲ τὶς προηγούμενες.  Παρουσιάζει τὸ Θεὸ σὰν ἄνθρωπο, τὸν ἀληθινὰ φιλάνθρωπο καὶ τοὺς δύο γιούς, καθῶς τὶς δύο κατηγορίες τῶν ἀνθρώπων, τοὺς δίκαιους καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς. Κι ὁ μικρὸς εἶπε· δῶσε μου τὸ μερίδιό μου ἀπὸ τὴν περιουσία μας. Ἡ δικαιοσύνη εἶναι ἀρχικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτὸ κι ὁ μεγάλος δὲν παρεκκλίνει· ὑστερογέννητο κακὸ ἡ ἁμαρτία, γι’ αὐτὸ καὶ παρεκκλίνει ὁ μικρὸς, αὐτὸς, δηλαδὴ ποὺ συναυξήθηκε μὲ τὴν ἁμαρτία ποὺ μπῆκε στὸν κόσμο ἔπειτα. Καὶ μὲ ἄλλο νόημα λέγεται ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος «νεώτερος γιός», σὰν νεωτεριστὴς κι ἀποστάτης στὸ πατρικὸ θέλημα. «Πατέρα, δῶσε μου τὸ μερίδιό μου ἀπὸ τὴν περιουσία μας». Περιουσία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ λογικό, μ’ ἐπακολούθημα τὴν αὐτεξούσιοτητα γιατὶ κάθε λογικὸ εἶναι αὐτεξούσιο.  Μᾶς παραχωρεῖ ὁ Κύριος τὸ λόγο, γιὰ νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε κατὰ τὸ θέλημά μας, σὰ δικό μας κτῆμα.  Καὶ τὸν παραχωρεῖ σ’ ὅλους ἐξ ἴσου, γιατὶ ὅλοι εἴμαστε ἐξ ἴσου λογικοί, ἐξ ἴσου αὐτεξούσιοι. Ἄλλοι ὅμως κάνομε λογικὴ χρήση τῆς τιμητικῆς παραχώρησης κι ἄλλοι ἐξευτελίζομε τὸ θεῖο δῶρο. Κι ὅλα γενικὰ ὅσα μᾶς ἔχει δώσει Θεός, ἄς τὰ θεωρήσωμε περιουσία μας, τὸν οὐρανό, τῆ γῆ, τὴν πλάση ὅλη, τὸ νόμο, τοὺς προφῆτες. Ἀλλὰ ὁ μικρὸς γιὸς ἐνῶ εἶδε τὸν οὐρανό, καὶ τὸν ἐθεοποίησε, τὴ γῆ καὶ τὴν προσκύνησε, δὲ θέλησε νὰ πορευτῆ στὶς γραμμὲς τοῦ νόμου, δολιεύτηκε τοὺς λόγους τῶν προφητῶν. Ὁ μεγαλύτερος ὅμως γιὸς τὰ χρησιμοποίησε ὅλα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Στὸ ἴδιο μέτρο τοὺς τὰ παραχώρησε καὶ τοὺς ἄφησε νὰ πορευτοῦν κατὰ τὸ θέλημά τους· δὲν ὑποχρεώνει κανένα ποὺ δὲ θέλει νὰ τὸν ὑπηρετῆ. Ἄν ἤθελε νὰ μᾶς ὑποχρεώση, οὔτε λογικοὺς θὰ μᾶς δημιουργοῦσε οὔτε αὐτεξούσιους. Ὅλα αὐτὰ ὁ μικρὸς τὰ σπατάλησε μονοχεριά. Κι ὁ λόγος, ἡ ἀποδημία του στὰ μακρινά. Ὅταν δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ θέση τὸν ἑαυτὸ του πέρα ἀπὸ τὸ θεῖο φόβο ἐξαντλεῖ ὅλα τὰ θεία δῶρα. Ὅταν μένωμε κοντὰ στὸ Θεό, τίποτα τέτοιο δὲν κάνομε ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια κατὰ τὸ λόγο «ἀπ’ τὴν ἀρχὴ ἔβλεπα τὸν Κύριο δίπλα μου, στὰ δεξιά μου παντοτινὰ γιὰ νὰ μὴν ταραχτῶ».