Εφραίμ ιερομόναχος Κατουνακιώτης (1912 - 1998)

Ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός (†2009), που τον γνώριζε καλά, γράφει περί αυτού, δίχως υπερβολή: «Μέσα στην αγιορειτική συνείδηση η μορφή του Γέροντος Εφραίμ του Κατουνακιώτου έχει χαραχθεί ως οσιακή. Η ζωή του ήταν ένα συνεχές μαρτύριο συνειδήσεως. Δεν μελέτησε μόνο τους Πατέρες, αλλά τους ακολούθησε και εφάρμοσε με ακρίβεια στη ζωή του τη διδασκαλία τους. Ιδιαίτερα καθοδηγήθηκε από τον πνευματικό του πατέρα, Γέροντά μας Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Δεν άσκησε μόνο την μαρτυρική υπακοή, αλλά έγινε και ο χαρισματούχος υποτακτικός. Βίωσε την πληρότητα της θείας Χάριτος από τα πρώτα ασκητικά του βήματα. Έτσι ο λόγος του απλός, αλλά βιωματι­κός· δίχως εξωτερική καλλιέπεια, αλλά “άλατι ηρτυμένος” ήταν αποδεκτός, ιδιαίτερα από τους Αγιορείτες πατέρες, ως νόμος και κανόνας για την ορθή πορεία της μετανοίας».
Γεννήθηκε στο Αμπελοχώρι Θηβών το 1912. Από μικρός αγάπησε τα κομποσχοίνια, τις μετάνοιες, τις αγρυπνίες, τα μοναστήρια. Οι γονείς του κατέληξαν μοναχοί.

Ευστάθιος Ιερομόναχος Νεοσκητιώτης (1922 - 1981)

Ο κατά κόσμον Ευστάθιος Παπαγεωργίου του Γεωργίου γεννήθηκε στο Παλαιοχώρι Λευκωσίας Κύπρου το 1922. Οι φτωχοί γονείς του μικρό τον έστειλαν στη Λευκωσία να μάθει την τέχνη του ξυλουργού. Η αγάπη του για την Εκκλησία και ο τακτικός εκκλησιασμός του συγκίνησε αγαθούς κληρικούς και τον συνέδραμαν να σπουδάσει τη θεολογία στην Αθήνα.
Το 1949 εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος και το 1957 πρεσβύτερος. Αμέσως μετά αναλαμβάνει καίριες θέσεις στην Εκκλησία της Κύπρου. Το 1960 τοποθετείται αρχιερατικός επίτροπος Αμμόχωστου και πρόεδρος του εκεί εκκλησιαστικού δικαστηρίου. Δεν άργησαν να φανούν οι ποιμαντικές του ικανότητες και το κάλλος της ψυχής του. Οι θείες Λειτουργίες, τα κηρύγματα και οι εξομολογήσεις του φανέρωναν το ψυχικό του μεγαλείο. Επικαλούμενος λόγους υγείας αρνείτο επίμονα την ανάδειξή του σε επίσκοπο.

Ευσέβιος προηγούμενος Ξηροποταμινός (1904 - 1983)

Όταν ήμουν παιδί, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ένα γεγονός που είχε γίνει μερικά χρόνια νωρίτερα, εξακολουθούσε να κυριαρχεί έντονα στο χωριό μας και να επηρεάζει την πνευματική και τη θρησκευτική ζωή του.
Τρεις νέοι είχαν εγκαταλείψει τα εγκόσμια και είχαν αναχωρήσει από το χωριό για το Άγιον Όρος, όπου προσήλθαν στην ιερά Μονή Ξηροποτάμου για να δοκιμασθούν και να γίνουν «εν καιρώ τω δέοντι» μοναχοί.
Αυτό το γεγονός έγινε αφορμή να δημιουργηθεί στο χωριό μας μία έντονα πνευματική-«αγιορείτικη» ατμόσφαιρα και οι διηγήσεις για τη ζωή στον Άθωνα, για τους μοναχούς, τους ασκητές, τους ησυχαστές, τους ερημίτες και τους οσιομάρτυρες ήταν καθημερινές καιδημιουργούσαν συγκίνηση και κατάνυξη στην ψυχή μας.
Εμείς τα παιδιά ακούγαμε αυτές τις αθωνικές αφηγήσεις «με ανοικτό στόμα» και τερπόταν η καρδιά μας, ενώ η φαντασία μας φτερούγιζε στους απορρώγους βράχους, στις πλαγιές, στα διάσελα και στα δάση του Άθωνα, όπου «συναντούσαμε» αιωνόβιους εξαϋλωμένους ασκητές, με κάτασπρα μακρυά γένια που έφταναν έως τα γόνατα των ποδιών τους, ημίγυμνους (για σληρότερη σωματική και πνευματική άσκηση) άγιους ασκητές που ζούσαν στη βαθυτέρα έρημο και δεν εμφανιζόταν παρά μόνο στον ιερέα που τουςκοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων, νηπτικούς μοναχούς που το πρόσωπό τους ακτινοβολούσε ένα ιλαρό θεϊκό φως, νεαρά καλογέρια που πριν γνωρίσουν με τις ατελείωτες ώρες αγρυπνίας και προσευχής, με την ταπείνωση και την απόλυτη υπακοή.

Τότε άρχισαν και τα πρώτα νοσταλγικά «φτερουγίσματα» και της δικής μου καρδιάς προς το Άγιον Όρος[1]. Άκουγα ότι εκεί ο Θεός λατρεύεται πραγματικά και ο άνθρωπος πλησιάζει πολύ κοντά στον Θεό, γίνεται Θεός κατά Χάριν, όπως έκπληκτος άκουσα ναλέγει ο μακαριστός Ιερομόναχος Ιουστίνος από την Αγία Μονή Βιάννου, ο οποίος υπηρέτησε ως Εφημέριος για κάποιο χρονικό διάστημα στο χωριό μου[2].
Πέρασαν βέβαια πολλά χρόνια από τότε για να κατανοήσω τι ακριβώς εννοούσε ο Γέροντας Ιουστίνος, τον οποίο, αν και ήμουν παιδί, ιδιαίτερα αγαπούσα και ευλαβούμουν, γιατί η όλη παρουσία του και η αγάπη του προκαλούσαν ιερό σεβασμό και δέος.
Άκουγα επίσης να λένε ότι αυτοί οι τρεις χωριανοί μας νέοι είχαν Γέροντά τους τον Ιερο μόναχο Ευσέβιο, που καταγόταν από το χωριό Χριστός Ιεράπετρας, ο οποίος τους οδήγησε στο Άγιον Όρος και στο οποίο υποτάχθηκαν, δηλαδή έκαναν απόλυτη υπακοή.

Παραβολὴ τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη (Λουκ ι, 25-37) Anthony Bloom Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2013/11/25-37-anthony-bloom-30111997.html#ixzz5SJzZ7RiH

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ὁμιλία εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ. Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2013/11/blog-post_23.html#ixzz5SJoxkexl

Ἀκούσαμε, ἀδελφοί μου, στό Εὐαγγέλιο τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς λέη: «Κατέβαινε κάποιος ἀπό τὴν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχὼ κι ἔπεσε στά χέρια ληστῶν. Τοῦ πῆραν τὰ ροῦχα,τὸν ἐχτυπη­σαν καὶ τὸν πα­ράτησαν μισοπεθα­μένο. Ἕνας ἱερεὺς κι ἔνας Λευΐτης περνώντας ἀπὸ κεῖ τὸν εἶδαν ἀλλὰ συνέχισαν τὸ δρόμο τους. Ἕνας Σαμαρείτης ὅμως ποὺ ἦθρε στὸ μέρος αὐτὸ τὸν εἶδε καὶ τὸν λυπήθηκε. Ἀνακάτεψε λοιπὸν κρασὶ καὶ λάδι κι ἔβαλε στὶς πληγὲς, τὶς ἔδεσε κι’ ἀφοῦ τὸν ἔβαλε πάνω στὸ ζῶο του, τὸν ἔφερε στὸ πανδοχεῖο. Ἔδωσε στὸν πανδοχέα δυὸ δηνάρια καὶ τοῦ εἶπε. Περιποιήσου τὸν ἄνθρω­πο κι ἄν ξοδέψης περισ­σότερα, στὴν ἐπιστροφή θὰ σοῦ τὰ δώ­σω ἐγώ». Ἄς δοῦμε λοι­πὸν τὸ νόημα τῆς παραβολῆς καὶ μὲ γνωστικὴ ψυχὴ κατα­νοῶντας το, ἄς γνωρίσωμε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.
Ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, Ἱερουσαλήμ ἡ πολιτεία τῶν οὐρανῶν καὶ ἡ σύνεση, Ἰεριχῶ ὁ κόσμος. Ὅσο λοιπόν ὁ Ἀδάμ, πρὶν ἀπὸ τὴν παρακοή, εἶχε φρόνημα τῶν οὐρανῶν καὶ ἀγγελικὴ ζωή, εἶχε ἀνεμπόδιστη εἴσοδο στὴν ἐπουράνια πόλη Ἱερουασαλήμ. Κατοικῶντας, ζῶντας μέσα στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ τίποτα δὲν τὸν νικοῦσε οὔτε τὸν τραυμάτιζε. Ὅταν ὅμως παράκουσε στὸ Θεὸ καὶ δὲν φύλαξε τὶς ἐντολὲς του, ἀλλὰ παρασύρθηκε ἀπὸ τό φίδι, τότε κατέβηκε στὴν Ἱερι­χὼ δηλαδή στὴ γῆ, κι’ ἀσχολή­θηκε μὲ τὰ ἔργα τῆς γῆς. Γιατὶ Ἱερουσαλήμ σημαίνει ἀνάβαση, ἐνῶ Ἱεριχὼ κατακλυσμός. 

Βίος συνοπτικός Αγίου Νεκταρίου

Ιερομόναχος Μακάριος Σιμωνοπετρίτης

Ο άγιος πατήρ ημών Νεκτάριος γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846, στη Σηλυβρία της Θράκης, απο γονείς φτωχούς, αλλά ευσεβείς χριστιανούς, τον Δήμο και τη Μαρία Κεφαλά. Το βαπτιστικό του ήταν Αναστάσιος και από μικρος έδειξε μεγάλη ευλάβεια και βαθειά αγάπη για τη μελέτη.Όταν η μητέρα του τού μάθαινε τον 50οψαλμό, εκείνος αρεσκόταν να επαναλαμβάνει τον στίχο: Διδάξω ανόμους τας οδούς σου… (Ψαλμ. 50, 15). Αφού έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην πατρίδα του, στάλθηκε από τους γονείς του στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει τις σπουδές του, εργαζόμενος ταυτόχρονα ως υπάλληλος σε κατάστημα. Το νεαρο αγόρι έμενε απερίσπαστο από την τύρβη του κόσμου και ενασχολουνταν μονάχα με το να οικοδομεί εντός του νυχθημερόν τον κρυπτόν της καρδίας άνθρωπον κατ’ εικόνα του Χριστού, με την προσευχή και την εμβάθυνση στα γραπτά των αγίων Πατέρων. Σε ηλικία είκοσι χρόνων άφησε την Κωνσταντινούπολη για να γίνει δημοδιδάσκαλος στη νήσο Χίο. Εκεί ενθάρρυνε τη νεολαία και τους κατοίκους του χωριού προς την ευλάβεια και την εργασία των αρετών, όχι μόνον με τα λόγια, αλλά κυρίως με το παράδειγμα του δικού του βίου, βίου ασκήσεως και προσευχής.

Εγκωμιαστικός λόγος στους Παμμεγίστους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ(Αγ.Νικοδήμου Αγιορείτου)

Αν, αγαπητοί μου Πατέρες και αδελφοί, δινόταν σ’ εμένα τον ταπεινό το χάρισμα αυτό, το να αποκτήσω δηλαδή μία γλώσσα από εκείνες που έχουν οι Άγγελοι, όπως λέει ο Απόστολος του Χριστού Παύλος, «εάν τας γλώσσας των Αγγέλων λαλώ», θα ήταν βέβαιο και επόμενο, ότι με την αγγελική αυτή γλώσσα, θα μπορούσα να εγκωμιάσω όπως αξίζει, τον Μιχαήλ και τον Γαβριήλ, τους Αρχαγγέλους του Κυρίου διότι είναι φυσικό, κάθε όμοιο με το όμοιο μπορεί να επαινεθεί, και στους άλλους να παρουσιαστεί· αν είχα μια από τις πύρινες εκείνες και άυλες γλώσσες, που δόθηκαν στους ιερούς και θείους Αποστόλους, θα μπορούσα όπως αξίζει με υπερφυσικά εγκώμια να μιλήσω για τους πύρινους και άυλους Αρχιστράτηγους αν -έστω και λίγο- είχα καθαρή τη γλώσσα μου, όπως ο Ησαΐας, από εκείνη τη λαβίδα των Σεραφείμ, θα υπήρχε ελπίδα, να πω κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειας των Ταξιαρχών.

Αλλ’ επειδή είμαι στερημένος από όλα αυτά τα καλά, και δεν έχω γλώσσα αγγελική, αλλά ανθρώπινη, όχι πύρινη, αλλά πήλινη, όχι άυλη, αλλά υλική, όχι καθαρή, αλλά ακάθαρτη, και κοντά σ’ αυτά, όχι ρητορική και μεθοδική, αλλά αμαθή και χωρίς μέθοδο, τί πρέπει να περιμένετε να ακούσετε; 

«ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ…» Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, είναι εορτή και πανήγυρις. Eορτάζουν οι άγγελοι, οι ασώματες δυνάμεις, των οποίων κορυφαίοι και αρχιστράτηγοι είναι οι ταξιάρχαι Mιχαήλ και Γαβριήλ. Περί αγγέλων, λοιπόν, θα είναι ο λόγος.
* * *

O κόσμος άλλοτε πίστευε ακραδάντως ότι υπάρχουν άγγελοι. H μητέρα δίδασκε το παιδί από την κούνια ακόμα, να κάνει την προσευχή του στον φύλακα άγγελο. Kαι το μικρό γονάτιζε το βράδυ μπροστά στον Eσταυρωμένο και έλεγε· «Πέφτω, κάνω το σταυρό μου, άγγελο έχω στο πλευρό μου…».
Tότε πίστευαν. Tώρα; Ω! Kι αυτοί που εκκλησιάζονται, για να ε­ίμεθα ειλικρινείς, στα βάθη των καρδιών τους έχουν ερωτηματικά γύρω από τον νοητό πνευματικό κόσμο. Λέμε, ότι πιστεύουμε «εις ένα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων» (Σύμβ. πίστ.), αλλά η πίστι μας είναι κλονισμένη. Eίναι εποχή αθεΐας και απιστίας. Eνας αστροναύτης πέταξε λίγο πάνω από το φλούδι της γης. Όταν επέστρεψε το ρώτησαν ―Tι είδες; Aυτός απήντησε ειρωνικώς· ―Δεν είδα πουθενά ούτε Θεό ούτε αγγέλους ούτε φτερά αγγέλου…
Oι άπιστοι είναι κοντόφθαλμοι. Πέρα από τα υλικά πράγματα υπάρχουν τα πνευματικά. Yπάρχουν άγγελοι.