Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους της Μονής και τα μέλη του Ιππικού Ομίλου Άνδρου και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αγάπη που έχουν οι μεν για τους δε, η αγάπη των καβαλλάρηδων προς το μοναστήρι της Παναχράντου και του Αγίου Παντελεήμονα καθώς και προς τους ανθρώπους της Μονής και η αγάπη του Γέροντα Ευδόκιμου και των Παναχραντινών πατέρων προς τα άλογα, αυτούς τους μοναδικούς συντρόφους του ανθρώπου και προς τους ανθρώπους αυτούς που η συμβίωση τους με το άλογο κατέχει ένα μεγάλο κομμάτι αν όχι το μεγαλύτερο της καρδιάς τους και που χάρη σ΄αυτούς παραμένει ακόμη ζωντανή η μακραίωνη ιππική παράδοση της Άνδρου.
Άλλωστε είναι ακόμα νωπές οι μνήμες των Παναχραντινών πατέρων που ανεβοκατέβαιναν έφιπποι
τα μονοπάτια του νησιού για να διακονήσουν τη τοπική εκκλησία μέχρι σχεδόν το τέλος του εικοστού αιώνα που ο δρόμος έφτασε στη πύλη της Μονής των Γερακώνων.