Πέρασαν 12 ολόκληρα χρόνια, από εκείνο το πρωινό της 24ης Νοεμβρίου του 2002, μιας μέρας που χαράχθηκε ανεξίτηλα στην μνήμη μου. Οι τελευταίες στιγμές του Επισκόπου μου, του Πνευματικού μου Πατέρα, του ανθρώπου που με τα χέρια του με κατέστησε Λειτουργό των Μυστηρίων του Θεού. Βρισκόμουν εκείνες τις στιγμές δίπλα του... Τον θυμάμαι, να βρίσκεται ασθμαίνων στο κρεβάτι του πόνου, εκεί στο επινοικιασμένο διαμέρισμα της οδού Ρόδου αρ. 1 στα Κάτω Πατήσια. Ακόμα και σε εκείνες τις στερνές ώρες, τον έβλεπα να διατηρεί την αρχοντιά του, την επιβλητικότητα με την οποίαν έζησε, την αξιοπρέπεια με την οποίαν στάθηκε καθ' όλην την διάρκεια της ζωής του...
Ο ''παππούς'', όπως ήθελε και ο ίδιος να τον αποκαλούμε, ετοιμαζόταν για την μεγάλη έξοδο! Στα χρόνια που πέρασαν μετά την κοίμηση του, έγραψα αρκετά σχετικά με την ζωή του, σκιαγραφώντας αμυδρά έναν άνθρωπο, που αν δεν τον ζούσες, ποτέ δεν θα μπορούσες να καταλάβεις. Ίσως, οι γραφές αυτές να ήταν ένα καθήκον παιδιού προς τον Πατέρα. Ίσως, να ήταν ένα ευχαριστώ από τα βάθη μιας καρδιάς ευγνωμονούσας τον ευεργέτη. Σήμερα, θέλησα να κάνω κάτι ξεχωριστό. Δεν θα μπορούσα μέσα από τους ''Ιερατικούς στοχασμούς'' να μην αφιερώσω ένα κείμενο στον μακαριστό Πνευματικό μου Πατέρα. Αυτό ξεκίνησα να το γράφω λίγους μήνες πριν (24-6-14) και θέλησα να το προγραμματίσω να αναρτηθεί ακριβώς τα μεσάνυχτα της επετείου της μνήμης του, δηλαδή της 24ης Νοεμβρίου. Ουδείς γνωρίζει τι ''τέξεται η επιούσα''. Εξάλλου, ο χρόνος είναι εχθρός του ανθρώπου, μιας και δεν κυνηγά ο άνθρωπος τον χρόνο, αλλά ο χρόνος καταδιώκει τον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτό, ξεκίνησα νωρίτερα να γράφω αυτές τις γραμμές ώστε στην ώρα τους, να γίνουν αιτία να θυμηθούμε ξανά, έναν άνθρωπο που δεν ξεχάσαμε ποτέ!
Σήμερα λοιπόν θέλησα να μιλήσω για τον Λεόντιο που γνώρισα. Χρειαζόμουν κάποιες φωτογραφίες σε ηλεκτρονική μορφή ώστε να τις αναρτήσω και αυτές σε τούτο το μνημούρι. Για το σκοπό αυτό, ζήτησα την συνδρομή του παπά- Σταύρου του Βαρρά, από την Συκέα- Λακωνίας, ενός ανθρώπου που έζησε και αγάπησε τον Λεόντιο. Και ο παπά- Σταύρος κίνησε χείρα βοηθείας αποστέλλοντας μου τις σχετικές φωτογραφίες κάτι για το οποίον και από καρδίας ευχαριστώ...
Για τον Δεσπότη μου, άκουσα για πρώτη φορά να μιλά ο μακαριστός νονός μου, ο παπά- Μανώλης Κεντρωτάς.
Ο π. Λεόντιος, είχε διατελέσει διάκονος στον Ναό του Αγίου Ελευθερίου -Καμινίων, όπου ήταν εφημέριος ο παπά -Μανώλης. Θυμάμαι λοιπόν, μικρό παιδί, να μου λέει για τον π. Λεόντιο μιλώντας για εκείνον με πολύ αγάπη! Έπρεπε να περάσουν χρόνια, ώστε να γνωρίσω και εγώ τον π. Λεόντιο, για τον οποίον τόσα πολλά είχα ακούσει. Θυμόταν με αγάπη τον παπά Μανώλη και την Πρεσβυτέρα του Καλλιόπη. Μιλούσε με ευγνωμοσύνη για εκείνους διότι, τα χρόνια εκείνα, νεαρός διάκονος ο Λεόντιος, σπούδαζε και ταυτόχρονα διακονούσε στον Άγιο Ελευθέριο. Ο π. Εμμανουήλ μαζί με την Πρεσβυτέρα του δεν είχαν παιδιά. Είχαν λοιπόν τον νεαρό διάκονο σαν παιδί τους, μέσα στο σπίτι τους κάτι, που ο Λεόντιος ουδέποτε λησμόνησε.
Ο πατήρ Λεόντιος,γεννήθηκε το 1932 στην Παλαιά Κοκκινιά, σε εποχές δύσκολες. Οι γονείς του Εμμανουήλ και Ευαγγελία, φρόντισαν να μεγαλώσουν τα δύο τους παιδιά, τον Γεώργιο και την Αγγελική με Χριστιανική παιδεία. Ο κατά κόσμον Γεώργιος Μαρκόπουλος, επέπρωτο να διακονήσει την Αγία Εκκλησία και από τις τρεις βαθμίδες της Ιεροσύνης. Αφού εξεπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, τον Μάιο του 1957 εκάρη Μοναχός στην Ι.Μ. Παναχράντου Άνδρου όπου έλαβε και το μοναχικό όνομα Λεόντιος, κάτι που ο ίδιος εζήτησε.
Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1958 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Σύρου κυρό Φιλάρετο και το 1963 λαμβάνει τον δεύτερο βαθμό της Ιερωσύνης από τον μακαριστό Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως κυρό Χριστοφόρο και αυθημερόν χειροθετήται Αρχιμανδρίτης από τον Μητροπολίτη Ύδρας κυρό Προκόπιο. τοποτηρητή της νεοσύστατης τότε Μητροπόλεως Πειραιώς από τον οποίον και διορίζεται αρχικά για μικρό χρονικό διάστημα στον Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Αμφιάλης και εν συνεχεία στον Ναό που βαπτίσθηκε , στην Μεταμόρφωση Παλαιάς Κοκκινιάς. Η διακονία του στην Εκκλησία υπήρξε υποδειγματική. Διακόνησε στις Μητροπόλεις Πειραιώς, Σύρου, Μονεμβασίας και Μεγάρων, στις δύο τελευταίες από της θέσεως του Ιεροκήρυκος. Ο παππούς είχε ένα μεγάλο ΄΄ελάττωμα''. Υπήρξε ασυμβίβαστος με ότι θεωρούσε πως λειτουργούσε εις βάρος της Εκκλησίας και δεν δίσταζε με θάρρος να διατυπώνει τις απόψεις του. Αυτό, του δημιούργησε πολλά προβλήματα.... Υπήρξε ακέραιος και ηθικός με όλη την σημασία του όρου! Πάραυτα, ουδέποτε τον άκουσα να μιλά περί ''ηθικής'' απευθυνόμενος στο χριστεπώνυμο πλήρωμα που από άμβωνος τον παρακολουθούσε. Την ηθική, την βίωνε ο ίδιος χωρίς να προσπαθεί να την διδάξει στους άλλους.... Πόσες φορές το θυμήθηκα αυτό, όταν χρειάστηκε να συναντήσω ανθρώπους που συνεχίζουν ακόμα να ακολουθούν μια αίρεση που προ πολλών αιώνων έχει εμφανισθεί στο Σώμα της Εκκλησίας: αυτής των ΚΑΘΑΡΩΝ!
Από την Μητρόπολη Μεγάρων βρέθηκε στην Αρχιεπισκοπή των Αθηνών. Με εισήγηση του Σεβ. Μητροπολίτου Μεγάρων κ. Βαρθολομαίου, προς τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ, απεστάλη ως υπότροφος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Πανεπιστήμιο Warrick του Λονδίνου σε συνέχεια των σπουδών του στα οικονομικά. Ήδη είχε λάβει πτυχίο της Παντείου αλλά και της Θεολογικής Σχολής Αθηνών. Ήταν φιλομαθέστατος άνθρωπος, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα στα δίσεκτα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου απ' όπου και αν περνούσε επέστρεφε πάντοτε με ολόκληρους τόμους βιβλίων... Αναλαμβάνει την διεύθυνση του παλαιού Ο.Δ.Ε.Π. της Εκκλησίας που είχε πλέον μετονομασθεί σε Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών της Εκκλησίας της Ελλάδος, θέση την οποίαν και διατήρησε έως και το 1997. Δύο χρόνια πριν, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με πρόταση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ, τον εξέλεξε τον Ιανουάριο του 1995 βοηθό Επίσκοπο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών υπό τον τίτλον της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Κερνίτσης. Η χειροτονία του εις Επίσκοπον τελέσθηκε την 27ην Ιανουαρίου 1995 στον Ι.Ν Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ομονοίας από τον μακαριστό Μητροπολίτη Νεαπόλεως κυρό Διονύσιο και με την συμμετοχή πλειάδος Αρχιερέων. Η εις Επίσκοπον χειροτονία του, υπήρξε η αφετηρία της οδού του μαρτυρίου η οποία με την σειρά της τον οδήγησε στον θάνατο στις 24 Νοεμβρίου του 200. Τα επακολουθούντα γεγονότα έχουν καταγραφή και στο άψυχο χαρτί αλλά και στις ζωντανές μνήμες. Κάποιοι εξ εκείνων που ανέγνωσαν ''ιδίοις όμμασι'' , τις θλιβερές αυτές σελίδες της νεώτερης Εκκλησιαστικής Ιστορίας, έχουν ήδη εκπληρώσει το κοινόν των ανθρώπων χρέος μεταστάντες από τα επίγεια στα ουράνια. Μαζί τους και ο τραγικός πρωταγωνιστής αυτής της ματωμένης ιστορίας ο άνθρωπος που κάθισε στο ειδώλιο της Ελληνικής Δικαιοσύνης ως κακούργος, από την οποία και αθωώθηκε παμψηφεί για τις βαρύτατες κατηγορίες που του αποδόθηκαν, ακριβώς ένα χρόνο μετά τον θάνατο του, ανακοίνωση που γνωστοποίησε στο ετήσιο μνημόσυνο του ο τότε Μητροπολίτης Θηβών και νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμος σε φυλλάδιο που διαμοιράσθηκε την ημέρα εκείνη.
Δεν θα επιμείνω λοιπόν στην ανάλυση των γεγονότων. Δεν θα είχε πλέον κανένα όφελος! Εξάλλου, μέσα από αυτούς τους στοχασμούς, θέλω να περιγράψω τον Λεόντιο όπως τον έξησα, χωρίς φτιασίδια και ψεύτικα στολίσματα, ανοίκεια προς το πρόσωπο του αφτιασίδωτου Λεοντίου. Όταν τον γνώρισα, ήταν ο παντοδύναμος Υπουργός των Οικονομικών της Εκκλησίας. Κάποια χρόνια αργότερα, απομονωμένος από τους πολλούς λόγω της ''ρετσινιάς'' έχοντας στο πλευρό του λίγους αλλά αληθινούς φίλους Αρχιερείς , Ιερείς, Κληρικούς και λαϊκούς θα εγκατέλειπε την ζωή, πικραμένος, αδικημένος, φορώντας την Αρχιερατική Μίτρα, η οποία μετεβλήθη σε ακάνθινο στέφανο... Τον θυμάμαι να τον συνοδεύω στις Μητροπόλεις σχεδόν σε όλη την Ελλάδα! Πληθωρικός και επιβλητικός εκ φύσεως γέμιζε τον Δεσποτικό Θρόνο που χοροστατούσε. Ιεροπρεπής ο ίδιος, είχε οικειοποιηθεί πολλά λειτουργικά στοιχεία από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Πειραιώς κυρό Χρυσόστομο κάτι που εμφανώς φαίνονταν και στο κήρυγμα του. Υπήρξε αφιλάργυρος - μάρτυρα μου τον Θεό επικαλούμαι- ακόμα και όταν, θα το πω, αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες... Αν και ο ίδιος γνώριζε να οδηγεί, η Εκκλησία του είχε διαθέσει οδηγό και αυτοκίνητο όταν είχε την ευθύνη των οικονομικών. Μετά την πτώση, επιτρέψατε μου τον όρο, ξαφνικά έμεινε, χωρίς σπίτι- ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω- χωρίς αυτοκίνητο και ασφαλώς χωρίς οδηγό.. Τι να τον έκανε άλλωστε... Αυτή η ανάγκη με οδήγησε στο να γνωρίσω την οδήγηση. Αγόρασε ένα ευτελούς αξίας μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που όταν πήγαμε στην Ζάκυνθο τύχαμε σε νεροποντή. Είχαμε στο πίσω κάθισμα έναν Μητροπολίτη, καλή του ώρα, που όταν είδε τα νερά να μπαίνουν στο αυτοκίνητο, έβαλε τις φωνές τρομαγμένος ενώ ο παππούς γελούσε μέχρι δακρύων...
Ο παππούς, υπήρξε άνθρωπος μεγάλης πίστεως. Η υγεία του δοκιμάσθηκε όταν του διέγνωσαν καρκίνο στο ήπαρ. Χειρουργήθηκε στην Αμερική. Για κάποια χρόνια, η ασθένεια είχε ''αποκοιμηθεί''. Ξαναξύπνησε λίγους μήνες προ της κοιμήσεως του... Δεν θυμάμαι όμως να τον είδα ποτέ κουρασμένο. Η ζωή του ήταν να λειτουργεί! Τίποτε άλλο δεν επιθυμούσε. Πήγαινε στην Παναγία της Αγιάσου και λειτουργούσε καθημερινά όλον τον δεκαπενταύγουστο. Πρωί λειτουργία, βράδυ Παρακλήσεις, το θεωρούσε ΄΄ καθήκον επιβεβλημένον'' όπως ο ίδιος έλεγε προς την Κυρία Θεοτόκο. Πηγαίναμε στα Μοναστήρια, ο διάκονος του προσπαθούσε να κρατηθεί ξύπνιος και εκείνος από την στιγμή που ανέβαινε επάνω στον θρόνο στέκονταν όρθιος! Είπα, θέλω να γράψω κάτι ξέχωρο για την μνήμη του απ' όλα τ'αλλα που μέχρι σήμερα έγραψα για Εκείνον. Βρέθηκε σε πανήγυρη μεγάλης γυναικείας Μονής στην Μακεδονία, μονής που τον θεωρούσε ευεργέτη της, όπως και τα περισσότερα Μοναστήρια. Αδιάψευστοι μάρτυρες οι επιστολές τους που μου έστειλαν μετά την έκδοση του βιβλίου '' Ο Ιεράρχης της σιωπής''...
Μετά από πολύωρο ταξείδι έφθασαν στο Μοναστήρι όπου σε λίγη ώρα θα ξεκινούσε η Αγρυπνία της πανηγύρεως. Ο Διάκος, ήταν πολύ νέος. Όμως η κόπωση του ταξιδιού ήταν μεγάλη. Πάραυτα και ενώ του επροτάθει από τις μονάστριες να ξεκουραστεί λίγο, εκείνος βλέποντας τον Δεσπότη να ετοιμάζεται για χοροστασία, σαν να ντράπηκε και προτίμησε να μην δεχθεί. Έλα όμως που οι ώρες περνούσαν... Και ο Δεσπότης απολάμβανε την Αγρυπνία κατά το Αγιορείτικο Τυπικό, ο δε διάκονος, κατάκοπος προσπαθούσε να κρατηθεί... Όμως, τι τα θες... Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής.... Κάπου εκεί στον Όρθρο, στην Τιμιωτέρα, μέσα στο μισοσκόταδο του Καθολικού της Μονής, εν μέσω αγγελικών ύμνων, ήρθε, αδυσώπητος εχθρός ο ύπνος για να εκθέσει τον δυστυχή διάκονο...
Υπήρχε μέσα στο Ιερό, ένα σεντούκι, επάνω στο οποίον κάθισε για λίγο να ξεκουραστεί ο νέος... Όμως, είπαμε, εχθρός ο ύπνος, ήλθε ύπουλα και με ασέβεια να τον αποκοιμίσει... Δεν στάθηκε όμως ικανός ο Μορφέας να τον κάνει να μην ακούσει την βροντώδη φωνή του Λεοντίου που από τον Θρόνο κατάλαβε, όταν ήρθε η ώρα να εμφανισθεί ο Διάκονος στην Ωραία Πύλη , τι είχε συμβεί και ξάφνου ακούγεται να λέει: '' Ξυπνάτε τον βρε! '' Και ο μεν διάκονος βρέθηκε αμήχανος να θυμιάζει ο δε Επίσκοπος συνέχισε την χοροστασία σαν να μην είχε γίνει τίποτε.... Μετά την αγρυπνία όταν ο διάκος πήγε να του διαμαρτυρηθεί για το ρεζίλεμα εκείνος αντί άλλης απαντήσεως ξέσπασε σε τέτοια γέλια ώστε να μην μπορείς σε καμία περίπτωση να του κακιώσεις...
Πέρασα υπέροχα χρόνια κοντά Του! Κάθε φορά που φορώ το πετραχήλι μου, τον μνημονεύω λέγοντας ΄΄ μνήσθητι Κύριε Λεοντίου Αρχιερέως''. Κοντά του διδάχθηκα τόσα πολλά που δεν με φθάνει ο χρόνος να τα διηγηθώ. Πάνω απ' όλα όμως με έμαθε πως η πίστη, είναι μια δύναμη που ολοκληρώνεται στις ώρες της ανθρώπινης αδυναμίας... Κοντά του, έμαθα τι σημαίνει δοκιμασία! Στις ώρες των μεγάλων θλίψεων , ο παππούς έστρεφε τα δακρυσμένα μάτια του στον Ουρανό! Ζητούσε την δικαίωση από εκεί και πολλές φορές τον άκουσα να λέει την φράση'' θα τους δεις και θα τους λυπηθείς'' φράση που χρησιμοποιούσε συχνά τον τελευταίο καιρό και αφορούσε πρόσωπα που συνέβαλλαν στον ανηλεή διωγμό του... Φράση την οποίαν συμπλήρωνε με το ''Ζει Κύριος ο Θεός!''. Έτσι πέρασε ο καιρός της μεγάλης δοκιμασίας.
Η υγεία του, είχε κλονισθεί σοβαρά. Και αυτό το διασκέδαζε όμως λέγοντας πως :'' σε όποια πόλη και να πάμε, πρέπει υποχρεωτικά να περάσουμε και από το νοσοκομείο της΄΄, μιας και ειδικά το τελευταίο χρονικό διάστημα προ της κοιμήσεως του, τον ταλαιπωρούσαν υψηλοί πυρετοί που τον κατέβαλλαν. Τον θυμάμαι νοσηλευόμενο στο Ιπποκράτειο -Αθηνών να προσπαθεί να κάνει κουράγιο, να μην αφήσει τον εαυτό του. Οφείλω να πω πως κοντά του στάθηκαν σε όλην την περίοδο από την στιγμή του διωγμού και της συκοφάντησης κάποια πρόσωπα που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ! Κληρικοί και λαϊκοί! Εάν έπρεπε να μνημονεύσω κάποια πρόσωπα, σίγουρα θα αδικούσα κάποια άλλα που θα ξεχνούσα! Την μνημόνευση, την αφήνω στον ίδιο τον παππού, τον Ιερουργό πλέον του ουράνιου Θυσιαστηρίου.
Θέλοντας να ολοκληρώσω αυτήν την γραφή ευγνωμοσύνης, θα καταλήξω με τα εξής: Ο μακαριστός Επίσκοπος Κερνίτσης κυρός Λεόντιος υπήρξε άνθρωπος αγάπης. Ήθελα πάντοτε να βοηθά και να στηρίζει τους ανθρώπους. Πίστευε πολύ στην φιλία μεταξύ των ανθρώπων κάτι που δεν έπαψε να πιστεύει ακόμα και όταν κάποιοι ''φίλοι'' του, τον είχαν προδώσει. Εκείνος συνέχιζε να λέει χαμογελώντας: ''Ρε, εγώ ένα πρόσωπο έχω, δεν έχω δύο...'' Έτσι τελικά κοιμήθηκε ,βαδίζοντας τον δρόμο της αιωνιότητας.
Έχοντας μόνο ένα πρόσωπο! Θλιμμένος, αδικημένος χωρίς να δει την αποκατάσταση της Αρχιερατικής του τιμής, κοιμήθηκε ένα Κυριακάτικο πρωινό της 24ης Νοεμβρίου του 2002.
Πίσω του άφησε το τελευταίο δάκρυ που κύλισε στα κλειστά μάτια του λίγο πριν πάψει η μεγάλη του καρδιά να χτυπά για πάντα. Ένα δάκρυ λύτρωσης για εκείνον. Μετά από τόσα χρόνια συνεχίζω να θυμάμαι έντονα αυτήν την σκηνή. Νομίζω πως τελικά αυτό το δάκρυ δεν ήταν για τον ίδιο. Εξάλλου στο διάστημα αυτό έκλαψε πολλές φορές! Το τελευταίο δάκρυ, ήταν για τους παραλειπόμενους, όσους κατάφεραν να τον κάνουν να νιώσει τον θάνατο, πριν ο θάνατος τον επισκεφθεί. Εκείνο το πρωινό ο Αρχιερεύς εξήρχετο για να χοροστατήσει ,όχι πλέον στη στρατευομένη Εκκλησία την οποίαν μέχρι τέλους υπηρέτησε πιστά, αλλά στην θριαμβεύουσα σε θρόνο ξέχωρο της βασιλείας της ητοιμασμένης από καταβολής κόσμου, για τους εκλεκτούς και αγαπημένους φίλους του Θεού...
