Οι σχέσεις Πολιτείας-Εκκλησίας αλλά και ο χαρακτήρας του μαθήματος των θρησκευτικών βρέθηκαν στο επίκεντρο της ομιλίας του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων, Γιώργου Καλαντζή, στην εκδήλωση για την κοπή της βασιλόπιτας της Αδελφότητας Εκπαιδευτικών Κληρικών Ελλάδος «Κοσμάς ο Αιτωλός».
Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του:
Για την καχυποψία μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας:
Γνωρίζω ότι σε πολλές περιπτώσεις, υπήρξαν ουκ ολίγοι που άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μόνιμη καχυποψία μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας. Η Υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου, όμως, ανήκει σε μια άλλη γενιά πολιτικών, έχει μια άλλη νοοτροπία. Ανήκει στον ευρωπαϊκό ορθολογισμό, που σημαίνει ότι οι πολιτικές μας έχουν αρχή, μέση και τέλος. Έχουν συγκεκριμένη, ρητή στόχευση, μέθοδο και χρονοδιαγράμματα.
Για το μάθημα των Θρησκευτικών:
Στο συγκεκριμένο πολιτισμικό περιβάλλον και στη συγκεκριμένη χώρα αν κάποιος δεν διδαχθεί στο σχολείο, αν κάποιος δεν μάθει -προσοχή, όχι να πιστέψει, αυτό είναι δικό του θέμα- τις βασικές αρχές της Ορθοδοξίας, τότε δεν θα καταλάβει ποτέ τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα, τις συνήθειες της χώρας στην οποία ζει. Ο αλληλοσεβασμός έρχεται μέσα από τη γνώση. Μητέρα της μισαλλοδοξίας, του μίσους και της δυσανεξίας στην διαφορετικότητα είναι η άγνοια. Για αυτό είναι κρίσιμο στα σχολεία μας να διδάσκονται και οι αρχές άλλων θρησκειών. Τα Θρησκευτικά είναι μια άσκηση ανοχής, μια απόδειξη αγάπης, αλλά αν εκείνος που διδάσκει δεν το αντιλαμβάνεται τότε μπορούν να μετατραπούν σε μάθημα μίσους και αρνητικών διακρίσεων.
Για το ρόλο της Εκκλησίας στην κρίση:
Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία η Εκκλησία μας έχει να παίξει έναν πολύ σοβαρό ρόλο, γιατί μπορεί και πρέπει να συμβάλει στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής στη χώρα μας. Το ορθόδοξο ήθος, το οποίο τόσο καλλιλογούμε σε κάθε ευκαιρία, αλλά λίγοι το ακολουθούν στη ζωή τους και ακόμα λιγότεροι το κατανοούν, δεν διδάσκει την αμετροέπεια ή την τρυφηλότητα, ούτε να δανειζόμαστε για να αγοράσουμε όσα δεν μπορούμε. Σε μια χώρα όπου η μεγάλη πλειοψηφία είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, αυτά ξεχάστηκαν. Δεν θα πρέπει η Εκκλησία να σκεφθεί γιατί συνέβη αυτό; Τί δεν έκανε εκείνη καλά;
Για τη συνεργασία Πολιτείας και Εκκλησίας:
Η Εκκλησία πρέπει να εμπλακεί πολύ πιο ενεργά στις δομές κοινωνικής πρόνοιας. Αντιτίθενται πολλά, μικρά ή μεγάλα, ιδιωτικά συμφέροντα, γιατί για κάθε γηροκομείο, για κάθε παιδικό σταθμό, για κάθε σοβαρό εκκλησιαστικό σχολείο, για κάθε μονάδα απεξάρτησης, για κάθε παρέμβαση της Εκκλησίας στους αστέγους ένας ιδιώτης ή μια μη κυβερνητική οργάνωση θα χάσουν πολλά λεφτά.