«Κλάψε, Παναγιά μου!...»
Γράφω την φράση και τρέμει το χέρι μου.
Γράφω τις τρεις αυτές λέξεις και μουρχεται να κλάψω σαν μικρό παιδί έρημο κι'εγκαταλειμμένο μέσα στην σκοτεινή και άγρια νύχτα.Δεν είναι δικιά μου η φράση αυτή.Την βρήκα τώρα,που έχω μπροστά μου το ''Ευχολόγιον''και διαβαζω την «Ακολουθία είς Ψυχορραγούντα».
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο το θεοστάλαχτο και υγραίνονται τα μάτια μου και δαγκώνεται η καρδιά μου και δεν ξέρω πως να πω τον θαυμασμό μου και να εκφράσω τα χίλια-μύρια ευχαριστώ μου στον Κύριον,που πάντα μας φροντίζει και μας οικονομεί με αμέτρητους τρόπους για να σωθούμε και να πάμε κοντά Του,όπου είναι η αιώνια και τέλεια ευτυχία!
Η ψυχή μου πλαντάζει με όλα τούτα τα θαυμαστά και τα ξεχωριστά και τα ασυνήθιστα.Νοιώθω και σκέφτομαι αλλιώτικα πράγματα.Μία χαρμολύπη παράξενη,σπαραγμό κι ελπίδα και χαρά και θέλω να γράψω σε τούτο το χαρτί,που έχω στο τραπέζι μου.Αύριο ποιος ξέρει αν θα ζει;Σκέφτομαι πως και εγώ θα πεθάνω μία μέρα,σήμερα,αύριο,μεθαύριο;Ποιος το γνωρίζει αυτό;Μπορεί και σε μίαν ώρα,σκέφτομαι...Κι είμαι τόσο αμαρτωλός άνθρωπος,τόσο ανέτοιμος για το μεγάλο αυτό ταξίδι,για τον οδυνηρό χωρισμό της ψυχής από το σώμα...Θέλω να προλάβω να βάλω αρχή μετανοίας:
-Αχ,Δέσποινα,Δέσποινα,άρτι ελέησον,ψυχήν απορουμένην!...
Όσοι δεν έχετε ''Ευχολόγιον''τρέξτε αμέσως να βρείτε και να διαβάσετε όλες τις ''Ακολουθίες'' του και πρώτη-πρώτη ετούτη την πικρά και θλιβερήν «Ακολουθία είς Ψυχορραγούντα»,γιατί όλοι βρισκόμαστε μέσα στα λόγια της και μέσα στον ουρανόπλοκον Κανόνα της και τον σπαραχτικόν της πόνον θα τον βρούμε βαθιά φωλιασμένο μέσα στα σπλάγχνα μας,αφού όλοι το ξέρουμε πως θα πεθάνουμε μία μέρα,αργά ή γρήγορα,θα χωριστούμε από το σώμα και θα φύγουμε για τον άλλον κόσμο...
Σε τούτην λοιπόν την έξοχη «Ακολουθία»βρήκα την φράση όπου έβαλα στην αρχή και είναι από το τελευταίο «Θεοτοκίον»του Κανόνος,που το αντιγράφω εδώ,κατά λέξιν,ολόκληρο:
«Θεού Μήτηρ βλέψον εις άβυσσον, ίδε ψυχήν βασάνοις εκδοθείσαν κολάζεσθαι, και τα γόνατα κλίνασα, δάκρυσον˙ ίνα επικαμφθείς σου ταις παρακλήσεσιν, ο το αίμα δους υπέρ εμού, ανακαλέση με».
Και σε μία πρόχειρη μετάφραση στον καθημερινό μας λόγο,λέγει τα εξής:
«Ω,Μητέρα του Θεού,κοίταξε την άβυσσον όπου βρίσκομαι και δες την ψυχήν μου,που έχει παραδοθεί στα βάσανα για να τιμωρηθή,και αφού γονατίσεις,κλάψε Παναγιά μου!Για να καμφθή από τις παρακλήσεις σου,εκείνος,που έδωσε το αίμα του για μένα,και να με ανακαλέση κοντά του».
Ακού μέχρι που έφτασε αυτός ο ευλογημένος και κατανυκτικός αυτός υμνογράφος,ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης,να παρακαλή την Υπεραγία Θεοτόκον να γονατίσει και να κλάψει,για να σωθεί την ώρα εκείνη του αμαρτωλού η ψυχή.
Πόσος όμως είναι και ο πόνος,ο φόβος,η αγωνία και ο συγκλονισμός της ψυχής,που ψυχορραγεί και πάσχει και βλέπει μπροστά της τον «όχλον των πονηρών πνευματών»να φωνάζει και να ζητεί«αναιδώς την ταπεινήν μου ψυχήν»Φρίκη και τρόμος και κλαυθμός πολύς...
Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου «Μέγα Θεοτοκίον-Η Παράκλησις της Θεοτόκου»Εκδ.''Αστήρ''σελ.63
proskynitis.blogspot