Με σεβασμό, τιμή και ευλάβεια στρέφουμε, την σκέψη μας σήμερα στα πρόσωπα των Αγίων μας.
Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν, μετά την Κυριακή της Πεντηκοστής να τιμώνται όλα εκείνα τα πρόσωπα, τα οποία πέρασαν από τον πλανήτη αυτόν της γης κι ενώθηκαν με τον Θεό, έγιναν φως, «φως όλοι γεγονότες θείον» και εδόξασαν με την ζωή τους το όνομα του Χριστού.
Είναι η ανθοφορία και η καρποφορία του Αγίου Πνεύματος.
Είναι οι Άγιοι, η ίδια η Πεντηκοστή μέσα σε όλη την ιστορία.
Είναι οι θνητοί, όπως είμαστε και εμείς, που αντιστάθηκαν όμως σθεναρά στην φθορά της αμαρτίας.
Είναι τα πιστά αντίγραφα της εικόνος του Θεού.
Είναι οι εκλεκτοί φίλοι του Χριστού «οι ακολουθούντες το Αρνίον όπου αν υπάγη»1.
Α.
Και γιορτάζουμε αυτήν την γιορτή:
Πρώτον, για να φανερώσει η Εκκλησία μας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή της και ιδιαίτερα στην ζωή των μελών της. Πως, δηλαδή, ένας άνθρωπος δεχόμενος μέσα του αυτήν την φωτιστική ενέργεια, ανυψώνεται από την γη προς τον Ουρανό, ενώνεται με τον Θεό και γίνεται η πεσμένη φύση του ανθρώπου ομόθεη κατά χάριν με την Τρισήλιο Θεότητα.
Αυτή η γιορτή, δεύτερον, μας θυμίζει πως πολλοί από αυτούς που ευαρέστησαν τον Θεό παρέμειναν άγνωστοι και ανώνυμοι στους ανθρώπους. Έτσι, με αυτήν την Σύναξη, όλοι μαζί οι Προπάτορες, οι Πατριάρχες, οι Προφήτες και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι πνευματέμφοροι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Ιεράρχες, «οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες», οι Όσιοι, καθώς και ο χορός των Αγίων γυναικών, με τα διάσημα της θείας αγάπης και με τα στίγματα του Ιησού Χριστού στο σώμα τους, τιμώνται όλοι από κοινού σε μία μέρα και με μία γιορτή.
Καί τρίτον, αυτή η γιορτή μας υπογραμμίζει:
πως όλοι αγωνίσθηκαν για το πρόσωπο του Χριστού,
πως όλοι ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο του αγιασμού,
πως όλοι αναδείχθηκαν μέλη του σώματος του Χριστού,
πως όλοι περιέφεραν «την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί» τους2.
Β.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων μας είναι η κακουχία και η περιφρόνηση, τα βασανιστήρια και ο θάνατος· η ανταλλαγή, ακόμη, της επίγειας δόξας και τιμής, της κοσμικής χαράς και της απολαύσεως με τα δάκρυα της ασκήσεως και τον χιτώνα της ταπεινώσεως, με την «μωρία» του κηρύγματος και τα ράκη της διά Χριστόν σαλότητος.
Αντάλλαξαν αυτήν την ζωή, την πρόσκαιρη και φθαρτή, με εκείνη την άφθαρτη και αιώνια. Με την δύναμη της πίστεως, επώνυμοι και ανώνυμοι, άνδρες και γυναίκες, «κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων. ... έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι»3.
Έτσι αποθησαυρίσθηκαν στις ουράνιες αποθήκες σαν ωραιότατος και γλυκύτατος καρπός του Χριστού, όπως θα γράψει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Γι΄ αυτό κι αν όλο τον κόσμο αντιπαραβάλης με τους Αγίους, θα δεις ότι η ζυγαριά θα κλείνει προς το μέρος των Αγίων, διότι είναι τιμιώτεροι όλου του κόσμου4.
Ο χορός των Αγίων, οι «μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων»5 είναι η αναψυχή μας μέσα στην ανατριχίλα του θανάτου και της αμαρτίας, του άγχους και της φοβίας που ζούμε καθημερινά.
Α.
Και γιορτάζουμε αυτήν την γιορτή:
Πρώτον, για να φανερώσει η Εκκλησία μας την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή της και ιδιαίτερα στην ζωή των μελών της. Πως, δηλαδή, ένας άνθρωπος δεχόμενος μέσα του αυτήν την φωτιστική ενέργεια, ανυψώνεται από την γη προς τον Ουρανό, ενώνεται με τον Θεό και γίνεται η πεσμένη φύση του ανθρώπου ομόθεη κατά χάριν με την Τρισήλιο Θεότητα.
Αυτή η γιορτή, δεύτερον, μας θυμίζει πως πολλοί από αυτούς που ευαρέστησαν τον Θεό παρέμειναν άγνωστοι και ανώνυμοι στους ανθρώπους. Έτσι, με αυτήν την Σύναξη, όλοι μαζί οι Προπάτορες, οι Πατριάρχες, οι Προφήτες και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι πνευματέμφοροι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Ιεράρχες, «οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες», οι Όσιοι, καθώς και ο χορός των Αγίων γυναικών, με τα διάσημα της θείας αγάπης και με τα στίγματα του Ιησού Χριστού στο σώμα τους, τιμώνται όλοι από κοινού σε μία μέρα και με μία γιορτή.
Καί τρίτον, αυτή η γιορτή μας υπογραμμίζει:
πως όλοι αγωνίσθηκαν για το πρόσωπο του Χριστού,
πως όλοι ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο του αγιασμού,
πως όλοι αναδείχθηκαν μέλη του σώματος του Χριστού,
πως όλοι περιέφεραν «την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί» τους2.
Β.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων μας είναι η κακουχία και η περιφρόνηση, τα βασανιστήρια και ο θάνατος· η ανταλλαγή, ακόμη, της επίγειας δόξας και τιμής, της κοσμικής χαράς και της απολαύσεως με τα δάκρυα της ασκήσεως και τον χιτώνα της ταπεινώσεως, με την «μωρία» του κηρύγματος και τα ράκη της διά Χριστόν σαλότητος.
Αντάλλαξαν αυτήν την ζωή, την πρόσκαιρη και φθαρτή, με εκείνη την άφθαρτη και αιώνια. Με την δύναμη της πίστεως, επώνυμοι και ανώνυμοι, άνδρες και γυναίκες, «κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων. ... έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής· ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι»3.
Έτσι αποθησαυρίσθηκαν στις ουράνιες αποθήκες σαν ωραιότατος και γλυκύτατος καρπός του Χριστού, όπως θα γράψει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Γι΄ αυτό κι αν όλο τον κόσμο αντιπαραβάλης με τους Αγίους, θα δεις ότι η ζυγαριά θα κλείνει προς το μέρος των Αγίων, διότι είναι τιμιώτεροι όλου του κόσμου4.
Ο χορός των Αγίων, οι «μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων»5 είναι η αναψυχή μας μέσα στην ανατριχίλα του θανάτου και της αμαρτίας, του άγχους και της φοβίας που ζούμε καθημερινά.
Είναι η ελπίδα μας ότι στην επικοινωνία μαζί τους ακούν τα αιτήματά μας και γοργά τα μεταφέρουν στον Θρόνο της Θείας Μεγαλωσύνης.
Μας ελέγχουν, επίσης, με το γνήσιο παράδειγμά τους και τον τρόπο ζωής τους και μας αφήνουν αναπολόγητους για τις χαμηλές επιδόσεις μας στον δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.
Στην τεχνοκρατούμενη εποχή μας, που όλα τα υπολογίζουμε με τον οικονομικό παράγοντα και με τον θάνατο του άλλου για να επικρατήσουμε εμείς, εκείνοι προβάλλουν ως αντίρροπο την μέχρι θυσίας και αίματος αγάπη τους προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος.
Μας αγαπούν, ακόμα, οι Άγιοι και πρεσβεύουν για μας και μας περιμένουν, «ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι»6.
1 Αποκ. 14,4.
2 Β΄ Κορ. 4,10.
3 Εβρ. 11,33-37.
4 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Υπόμνημα στην προς Εβραίους Επιστολή, Ομιολία ΚΖ΄, ΕΠΕ 25,226.
5 Αποκ. 5,11.
6 Εβρ. 11,40.
Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2015/06/blog-post.html#ixzz4CP5NVDcA
Μας ελέγχουν, επίσης, με το γνήσιο παράδειγμά τους και τον τρόπο ζωής τους και μας αφήνουν αναπολόγητους για τις χαμηλές επιδόσεις μας στον δρόμο της αρετής και του καθήκοντος.
Στην τεχνοκρατούμενη εποχή μας, που όλα τα υπολογίζουμε με τον οικονομικό παράγοντα και με τον θάνατο του άλλου για να επικρατήσουμε εμείς, εκείνοι προβάλλουν ως αντίρροπο την μέχρι θυσίας και αίματος αγάπη τους προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος.
Μας αγαπούν, ακόμα, οι Άγιοι και πρεσβεύουν για μας και μας περιμένουν, «ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι»6.
1 Αποκ. 14,4.
2 Β΄ Κορ. 4,10.
3 Εβρ. 11,33-37.
4 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Υπόμνημα στην προς Εβραίους Επιστολή, Ομιολία ΚΖ΄, ΕΠΕ 25,226.
5 Αποκ. 5,11.
6 Εβρ. 11,40.
Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/2015/06/blog-post.html#ixzz4CP5NVDcA